1064 Zwartberg Nieuwe Kempen

Er was veel twijfel voor de start, zou het regenen of droog blijven? In extremis werd besloten om toch maar te gaan fietsen. In Tessenderlo was het droog en deed de zon zelfs verwoede pogingen om door te breken zodat Jackie bij de snelle beslissers was om deel te nemen. In Kermt was het bewolkt met nu en dan gemiezer maar Joske is een harde en dus ook hij kon zichzelf motiveren om te vertrekken richting Zonhoven. Guido had de kat uit de boom gekeken en was toch maar op het laatste nippertje vertrokken om zijn twee reisgezellen te gidsen. Want inderdaad, de “echte” gids was afwezig, Theo zat met de familie op de trein richting Antwerpse Zoo en Guido mocht zodoende de honneurs waarnemen. Via een kort verblijf op Teut en Holsteen ging het richting Hengelhoef om van daaruit de doorsteek te maken naar het vliegveld van Zwartberg. Onderweg langs het oude spoor kregen we nog even het gezelschap van een mooie ree. Het was een lichtpuntje in de natte natuur onder een grijze hemel. We hadden inmiddels onze regenjasjes aangetrokken en onze schoenen waren al doorweekt van het natte, lange gras dat vele singletracks bedekte. Ook de laag en overhangende takken zorgden continu voor een flinke douche. Het belette ons niet om de mooie paadjes in de buurt van het vliegveld af te rijden en verder te trekken naar het parcours van Nieuwe Kempen. De storm van voorbije weken had er duidelijk zijn sporen nagelaten zodat we enkele malen van de fiets moesten omwille van omgewaaide bomen die de doorgang quasi onmogelijk maakten. Op de terugweg schoven we nog wat paadjes in de buurt van de terril van Waterschei onder de wielen om dan via Labiomista te arriveren in Hengelhoef. Op weg naar het herstelde parcours rond de zandheuvel kreeg Guido een flinke stok tegen de wielen geslingerd die zich achter de derailleur wrong en zorgde voor de nodige averij. Met grote omzichtigheid werd de fiets opnieuw bruikbaar gemaakt zodat met veel voorzichtigheid de Camping alsnog op eigen houtje werd bereikt. Hier dronken we voor een keer geen Hapkin van het vat maar wel koffie en borrels, kwestie van onszelf te belonen voor de geleverde prestatie in weinig benijdenswaardige weersomstandigheden. Maar er waren nog gegadigden in de tent op het terras die dit weer getrotseerd hadden om te fietsen en te wandelen en zoals zo vaak zaten er toch ook weer kennissen van Guido bij. Het is algemeen geweten dat zijn kennissenkring bijzonder uitgebreid is en dat er altijd een redelijke kans bestaat dat hij iemand ontmoet die hij kent. Het was vandaag dus niet anders. Het straffe van het hele verhaal was echter dat de kennis in kwestie, Johan, ooit verwoede pogingen had ondernomen om Simonneke te versieren en aan de haak te slaan wat helaas voor hem en goddank voor Joske niet gelukt was. Hoe klein is de wereld en hoe mooie de liefde, was de enige echte conclusie. Enfin, … na twee koffies en evenveel Heiborrels werd de terugweg ingezet. De ketting op de kapotte derailleur was versprongen door de vele gaten in de weg en fietsen was bijna onmogelijk. Joske zette zich in de rol van Jerommeke en duwde Guido van de camping tot aan het Dorpsplein. Jackie die een handje wilde helpen moest al snel vaststellen dat Jerommeke buitengewoon sterk is en bovendien nog erg snel ook. Hij klaarde de klus zodoende in zijn eentje. De grijze lucht zou nauwelijks verdwijnen in Zonhoven maar het fietstochtje, de après en de bijkomende verhalen hadden toch gezorgd voor een mooie zaterdag. De fiets die onder de modder zat en de kapotte derailleur zouden daaraan niets veranderen. Het leven is immers te mooi en te kort om het te verkwanselen met zeuren en te zagen. En de nieuwe derailleur is in bestelling… .