Het zag er naar uit dat Joske er alleen moest op uit trekken, maar uiteindelijk kreeg hij toch gezelschap van Johan en Theo. Johan heeft na weken oogproblemen weer een klare kijk op de wereld. Als werken door de medici weer wordt toegestaan, moet fietsen ook kunnen, was zijn redenering. Theo liet de wind ongebruikt voorbij waaien en koos dan toch voor de mtb. Hij was daags voordien ook al te velde geweest en had zichzelf achteraf getrakteerd op veel poetswerk en dat wou hij vandaag ten allen tijde vermijden. Hij had daarvan vooral onthouden waar we niet moesten passeren. De Teut en omgeving kreeg het label “SAVE”. We hebben daar dan ook een vol uur rondgetoerd en staken via de Waerde met een propere fiets de E-314 over. Op Tenhaagdoornheide was er van modder of enige andere nattigheid ook helemaal niets te bespeuren. De gekende zandpaden en landduinen achterlatend staken we de Donderslagseweg over richting Hengelhoef. Eén modderpoel kwamen we tegen, maar die hebben we al stappend met de fiets aan de hand kunnen omzeilen. Langs de Roosterbeek in de buurt van de vijvers blijf je in deze periode ook best weg, maar tijdens de expeditie van daags voordien had Theo er een nieuwe track ontdekt die hoog over een talud loopt en zo een proper alternatief biedt. In de bossen is het decor ferm veranderd; bomen en struiken geveld en de gemalen houtsnippers uitgestrooid in het bos. Hierdoor zijn oude tracks verdwenen, maar ondertussen ook alweer vervangen door nieuwe sporen. Om terug naar Zonhoven te rijden moesten we Klein Hengel vermijden ivm onze propere actie. We hebben na het oversteken van de E-314 de asfaltweg een paar honderd meter verder gevolgd en zijn dan afgezakt naar de buurt van Camping. Johan had de stalen holbewoners, rendieren en bijhorend pad immers nog niet gezien. Na een korte fotoshoot konden we uitbollen richting Caprice. We waren helemaal in ons opzet geslaagd en konden onze propere fietsen tussen de vele andere exemplaren parkeren. En even later kwam Guido zijn tweewieler er ook nog bij zetten.