1123 Wijers Meyland (zonder motor)

De routeplanner doet steeds zijn uiterste best om een trip uit te stippelen op maat van de deelnemers van de dag. Vandaag kreeg Jacky een voorkeursbehandeling. Zijn e-bike ligt al een tijdje in de lappenmand en het ziet er naar uit dat dat verblijf daar nog even gaat verlengt worden. Om hem niet helemaal op non-actief te laten staan, had de kopman een vlakke trip uitgestippeld die best te doen is zonder motor. Onze senior had ondertussen de Black Forest vanonder het stof gehaald en was er al eens mee naar Scherpenheuvel gefietst voor een extra zegening. Wat er precies met wijwater besprenkeld werd is niet nader gekend; de fiets, zijn fietsbenen of ook andere lichaamsdelen. Uit solidariteit lieten Joske en Theo hun gemotoriseerde versie ook op stal staan om de rit motorloos af te werken.

We moesten eerst enkele asfaltkilometers trotseren om dan vanaf het Vogelsanckbos offroad te gaan. Daarna volgden we de zandwegen die ons door het vijvergebied aan de achterkant van het Heidestrand deden belanden. Een prachtig zicht op de talrijke waterpartijen en een zalige rust en stilte die af en toe onderbroken werd door een koppel opvliegende eenden en kwakende kikkers. We staken de Wijvenstraat over om aan de andere kant de  trip verder te zetten tussen talrijke wijers en zo verder te rijden richting Platwijers. Die laatste hebben we dit keer niet gezien, want we hebben daar gedurende enkele kilometers een lange rechte zandweg gevolgd die uitkomt aan het Albertkanaal. Jaren geleden kwamen we hier wel vaker en toen waagden we ons geregeld op het prachtig uitgestrekt privédomein van de familie Kumpen. Een nieuwe stevige omheining maakt dat soort hackersavonturen nu onmogelijk. Ooit werden we hier bijna omvergelopen door een rotte everzwijnen die op een tiental meters voor ons het pad overstaken. Via Stokrooie hebben we enkele kleine binnenwegjes gevolgd om richting Bovy en het circuit van Terlaemen te rijden. We hebben daar enkele lussen getekend in de bossen, zijn vanaf de kerk van Eversel een eind langs de beek opgereden om dan ons actieterrein te verleggen naar Viversel. Vanaf nu waren het vooral gravelwegen. Er loopt een lang recht gravelpad, parallel met het fietspad, vanaf het kanaal tot in Zolder. Wij hebben daar delen van gedaan maar zijn er af en toe van afgeweken om voor de nodige afwisseling te zorgen. Zo zijn we onder andere langs het kasteel van Meyland gepasseerd. Eenmaal in Zolder aangekomen zijn we voor de spoorweg rechts afgeslagen. Een eind verder ligt een nieuw vlonderpad van ettelijke honderden meters lang. Dit is niet echt bedoeld voor fietsers, maar wandelaars waren er nergens te bespeuren. Bij het verlaten van dat vlonderpad kwamen we terug in de bewoonde wereld terecht en zaten we niet zo ver van het centrum van Zolder. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog eens door het park van het kasteeltje te rijden. Het was een van de vele eigendommen van de adelijke familie de Villenfagne de Vogelsanck. Het centrale deel dateert van 1795 en werd gebouwd voor telg Antoine Lambert (1753-1822), die jarenlang kanunnik of domheer was aan het Luikse Sint-Jan de Doper kapittel. Van hoeve met herenhuis evolueerde het geheel tot kasteel met park in Engelse landschapsstijl. Het waren twee dames, juffrouw Leen (1887-1966) en haar moeder Barones douarière Leon de Villenfagne de Vogelsanck (1864-1947), die in de twintigste eeuw hun stempel drukten op dit klein kasteeltje. Zij bouwden in 1938 de oostelijke vleugel met conciërgewoning, gastenkamers en huiskapel. De voorbije 2 jaar is het gerenoveerd en je  kan het nu boeken als B&B of restaurant Domherenhuis. Wij zijn echter vooral geïnteresseerd in het park en vooral de afdaling door de bochtige holle weg is leuk meegenomen. De rit zat er bijna op en er stond ons nu nog een lange asfaltweg te wachten. Maar de kopman had iets gevonden om die lange eentonigheid te onderbreken. Omdat we ondervonden hadden dat de natuur goed is opgedroogd waagden wij ons op enkele veldwegen die we ons uit het verleden herinneren als modderpaden. We hadden juist gegokt, want we zijn er mooi proper door kunnen rijden.  Maar dan kwamen we plots voor een onverwachte hindernis te staan onder de vorm van graafwerken. Het pad was afgesloten met linten en oranje netten, maar wij zouden geen echte Hackers zijn als we ons daardoor zouden laten afschrikken. Met de fiets aan de hand wisten we de onvoorziene hindernis te nemen. Na nog een kilometer veldweg zaten we  terug op het fietspad. Mooi proper en juist getimed arriveerden we op het middaguur op het terras van Den Dijk. We hadden nog maar net een tafel ingenomen en moesten al onmiddellijk twee stoelen bijschuiven voor André en Jos. Het was eens iets anders, maar het was alleszins een prachtige rit. En de mannen zonder motor hadden de test goed doorstaan.