130 Kerstkalkoenverbrandingsrit

Zes Terrilhackers die openlijk bekenden dat ze iets te ruim van het Kerstdiner hadden geproefd, maar ook meteen schuld bekenden en de duidelijke intentie hadden van er iets aan te willen doen.
Zoals eerder gemeld, had de spoorzoeker zijn tocht de dag voordien al uitgestippeld. Tijdens die verkenningsrit was het veel slalommen tussen en rond de grote plassen. Een dag later had moeder aarde het meeste vocht tot zich genomen, zodat we nog slechts heel sporadisch met "vochtproblemen" te maken hadden.
De eerste kilometers verliepen nagenoeg vlak. Jacky nam geregeld de koppositie en hield het tempo er goed in. Na een 6-tal km kwamen de eerste klimmetjes eraan. Dat is niet echt Koen zijn dada. Daarom werden een aantal bulten uit het rittenschema geschrapt. Het speelde zich tot nu toe allemaal af rond de bossen en vijvers van de Teut en de schapenweide nabij "de waterput". Via een stukje fietspad zochten we verbinding met de grote schapenweide, die haar naam alle eer aandeed. De beestjes gingen met tegenzin en luid blatend toch opzij voor de aanstormende troep. Koen deed op advies van de oldies een "Pauleke".
We maakten een mooie lus langs Klein Hengel om zo opnieuw aan het fietspad te belanden. Koen had zijn streefdoel (20 km) bereikt en zou onder de veilige vleugels van Nys-senior stilaan terug naar De Lindeman trekken. Ik vermoed dat hun totaal ook ergens in de buurt van 40 km is uitgekomen.
Voor het restend kwartet kwamen de heuvels van Molenheide eraan. Even de Toeristische weg overgestoken om de reis in de Winterslagse bossen verder te zetten richting Zonhoverheide, waar de zandkuil prachtig lag te blinken onder de zon die zich ondertussen door de wolken had gebrand. Jacky vond van zichzelf dat hij een mindere dag had, zoals het bij de Albertsen, Pauwelsen en andere Nysen ook al het geval was in het naburige Terlaemen. Of liep het in het begin misschien een beetje te vlot?
Op de heuvels tegenover camping Holsteenbron werden de zandwegen zoveel als mogelijk benut. We zouden eindigen met een laatste klim naar het topje van de Teut om onszelf alzo te trakteren op een stevige afdaling.
Na maanden afwezigheid deden we onze cooldown nog eens in de QV waar onze nieuwe outfit met blauwe accenten zeker niet onopgemerkt bleef. Ook al ging bij veel aanwezigen de aandacht eerder uit naar het scherm waarop de mannen met blauwe shirts ook alweer niet in hun beste doen waren.
Wij lieten het echter niet aan ons hart komen en klonken samen op een mooie rit.