Aankondiging:
2-daagse door Eifel & Hoge Venen
Twee dagen uitdagend gravelen doorheen al het moois dat de Eifel en de Hoge Venen te bieden hebben, en dat gecombineerd met een nachtje kamperen, lekker eten, kampvuur en alles tot in de puntjes geregeld: dat is PlugPlug Fest Eifel & Hoge Venen.
Genieten van de prachtige omgeving, het uitdagende parcours, het fijne gezelschap.
Een onbezorgde tweedaagse: je dropt 's ochtends je bagage nabij Eupen en springt de fiets op voor een fietstocht doorheen de Eifel waarbij 70% van de route onverhard is. Ideaal dus voor gravelfiets of MTB. Aangekomen op locatie staat je bagage klaar en mag je aanschuiven aan tafel.
Na een nachtje kamperen in Möderscheid (ten Zuiden van de Hoge Venen) trek je terug richting Eupen, maar ditmaal door de adembenemende Hoge Venen.
Kortom: dit is een all-in concept: overnachting, ontbijt, diner, gpx-routes, bevoorrading, pechverhelping, sfeer en gezelligheid en vooral een unieke ervaring dichtbij huis.
Op dag één van het PlugPlug Fest vertrek in Eupen en meteen de Eifel in. De korte route is toch nog 96 kilometer waarvan een 70-tal kilometer onverhard. Bij aankomst in Möderscheid heb je 1500 hoogtemeters achter de kiezen. Na een welverdiende nachtrust en een stevig ontbijt zetten we weer koers richting het Noorden. Ditmaal zijn de Hoge Venen aan de beurt. De korte afstand mag er wezen. 75 kilometer en 800 hoogtemeters vormen de laatste horde van dit prachtige en onver-getelijke fietsweekend.
Het ritverslag:
Dag 1: Eupen- Möderscheid
Stipt om 8.00 u vertrokken we vanuit Zonhoven richting Eupen, Johan, Theo en Guido. Joske was vrijdag reeds vertrokken naar zijn schoonbroer in de Ardennen en zou ons zaterdagmorgen vervoegen, hij echter zonder E-mtb wegens technische problemen. Aangekomen bij de Vesderstuwdam, het stuwmeer, dat door het samenvloeien van de Vesder en de Getzbach gevormd wordt , bleek er weinig parkeerplaats beschikbaar. Er waren immers twee activiteiten voor fietsers gepland en daar had men duidelijk geen rekening mee gehouden. Uiteindelijk vonden we alsnog een mooi plaatsje vlak bij het vertrekpunt. Valiezen en tenten werden in de gele bestelwagens geladen en iedereen kon zich tegoed doen aan croissants, chocobroodjes en verse koffie. Ook sportdrank en krachtvoeder voor onderweg waren ruim beschikbaar. Na een korte toelichting vanwege de organisatie konden we op pad. Geen enkele controle werd uitgevoerd, iedereen kon zich een nummerplaatje bemachtigen, iedereen die wilde kon mee als hij/zij beschikte over de juiste GPX route.
We staken de brug van het stuwmeer over en verdwenen in de natuur. De miezer was opgehouden en we zouden de ganse dag droog blijven. Joske gaf het tempo aan, hij ging er flink tegenaan zonder motor. Wij in zijn zog, speelde met het knopje om in de mate van het mogelijke voldoende batterij te sparen. Boswegen, gravelpaden en macadam wisselde mekaar af. Door het dal van de Getzbach reden we in alle rust naar Tournell, we zouden immers de ganse dag nauwelijks een auto zien passeren. Vandaaruit ging de weg verder richting Monschau. Er werd geruime tijd geflirt met de landsgrenzen. Nu en dan werd er gestopt voor een fotootje. We volgde de Rur, een kabbelend riviertje richting Dreisteigen. Iedereen vond het de hoogste tijd voor een koffietje en zo geschiedde. Op camping Perlenau werd de koffie geserveerd op het terras. Na een plaspauze sprongen we terug op onze fiets en bereikten de Perlenbachtalsperre -het kleinste stuwmeer in de Duitse Eifel- tussen 1952 en 1953 gebouwd om in de drinkwatervoorziening van de toenmalige Landkreis Monschau te voorzien. Het gestuwde water, bij maximale inhoud ruim 800.000 m3, dient tegenwoordig voor de drinkwaterverzorging van Monschau en de omliggende plaatsen in het zuidelijk deel van de Kreis Aachen. Hiervoor dient het "Wasserwerk Perlenbach". De dam is 19 meter hoog en 117 meter lang en de lengte van dit stuwmeer bedraagt 1,5 kilometer. De dam bestaat uit een rotsdam met een asfaltlaag eroverheen. De oppervlakte van het stuwmeer is ongeveer 15 hectare. En wij…, wij fietsten over de dam en waren getuigen van het grote hoogteverschil. Terwijl Johan en Guido zich beneden naar de parking van de stuwdam begaven voor wat fotografisch werk , begon Joske samen met Theo aan de zwaarste klim van de dag. De organisatie had gewaarschuwd voor Stockeu toestanden en zo was het daadwerkelijk. Stukken van 12% en 15% werden voor de wielen geschoven. Ze brachten ons uiteindelijk op de bevoorradingsplaats aan de Wildbach camping in Hellenthal waar we ons te goed deden aan broodjes, koeken, snoep, sportdrank. Hier kregen we ook een verlengkabel en konden we onze batterij van wat extra stroom voorzien. Met dat extra shot van 15% stroom werd onze weg verder gezet, we hadden inmiddels al 60 km op de teller. Toch gaf het een goed gevoelen om met iets meer reserve verder te fietsen langs brandgangen, langs beekjes als Frankenbach en Amel, over brugjes, langs gekapte bomen en stukken tankversperringen van de Westwall-Siegfriedlinie in Preterbachtal, langs dorpjes als Buchholz en Halenfeld om uiteindelijk aan te komen bij de Möderscheider Mühle in Heppenbach /Amel. 97 km hadden we gepeddeld en 1500 hoogtemeters.
We werden hier ontvangen met een heerlijke namiddagsnack, een warme Barrito en die smaakte naar meer, zodoende namen we er nog eentje. De dorst werd gelest met enkele frisse, schuimende glazen Kwaremont. Met deze extra calorieën waren we gewapend om onze tent op te bouwen en onze matrassen op te blazen. Nadien volgde nog een douche in de sanitaire ruimten die voorzien waren in wat ooit een stal of schuur geweest was. De fietsen kregen eveneens een onderkomen in een grote stal wat verderop. Gps, smartphone, fietsbatterijen, voor alles en nog wat waren er oplaadmogelijkheden. En terwijl dit gebeurde, brandde de barbecue en zouden we tegen 19.00 u ons tegoed doen aan worst, ribben en kip, pasta en couscous, kortom voor elk wat wils, ieder kon nemen zoveel hij maar wilde. Elke verloren gewaande calorie werd rijkelijk aangevuld. Stilaan begon het af te koelen buiten en trokken we naar binnen in de grote schuur om nog wat te drinken, te babbelen en na te genieten. Buiten hadden zich heel wat fietsers verzameld rond brandende vuurkorven.
Tegen 23.00 u besloten we wijselijk om ons tentje in te trekken voor wat een verdiende nachtrust genoemd wordt. Johan lag al snel in snurkmodus, Joske voelde zich helemaal thuis in zijn tentje en Theo en Guido probeerden krampachtig de slaap te vatten. Dit was echter geen sinecure voor deze onervaren kampeerders die al snel moesten vaststellen dat je in een tent alles hoort wat je niet wil horen en dat je daar van alles kan doen behalve goed slapen. Buiten waaide de wind en miezerde de regen maar stilaan werd het stil, heel stil op de weide in Amel.
Dag 2: Möderscheid - Eupen
Vanaf 6.00 u in de morgen ging de ene na de andere tentritssluiting open en werd er naarstig naar de toiletten getrokken. Al snel begonnen de eerste kampeerders met de afbraak van hun tent en de opruim van hun materiaal. Ieder redelijk mens zou nog minstens een uur terug duiken in de slaapzak maar helaas, de lokroep van geurig dampende koffie was te groot. Joske en Johan waren bij de vroege opstaanders, Theo en Guido hadden meer moeite om half geradbraakt uit hun tent te komen. Toch was iedereen om 8.00 u op de afspraak voor een stevig ontbijt met spek en eieren, verse broodjes met beleg, yoghurt met fruit, granen, kortom niets mankeerde. De lucht was grijs en zou gedurende de ganse dag in vijftig tinten grijs variëren. Geen zon helaas, geen blauwe lucht.
Nadat we onze spullen opnieuw hadden ingeladen in de huurwagens sprongen we op onze fiets en vertrokken voor deel twee van ons avontuur. Al bij aanvang ging het stevig bergop ofschoon we wel vooraf wisten dat we 500 hoogtemeters minder moesten verteren dan de voorbije dag. Nauwelijks vertrokken werd het gemiezer wat intenser en werd een eerste keer aanstalten gemaakt om de regenjas aan te trekken. Eénmaal de jas aan, was de bui al voorbij en ging de jas terug in de rugzak. Dit ritueel zou zich nadien herhalen totdat Theo en Guido besloten om de regenjas aan te houden tot bij de aankomst. Onderweg richting Bütgenbach kregen we zelfs een heus stukje Stoneman voor de wielen geschoven, werden we gedwongen om van onze fiets af te komen en de mtb naar boven te stoempen. Lange beklimmingen wisselden af met lange afdalingen tot we aankwamen bij La Maison du Parc Botrange, waar op de parking de bevoorrading van de dag voorzien was. Veel honger hadden we echter nog niet na amper 30 kilometer en het stevig ontbijt. Een stukje fruit, een koek, wat snoep en we waren weeral gewapend. Nog even werd er geposeerd voor de Char-à-bancs, een soort huifkar getrokken door een tractor waarmee je de Hoge Venen kan ontdekken. Wij besloten echter om onze ontdekkingstocht verder te zetten op ons vertrouwd vehikel. De eerst volgende kilometers fietsen was nog tussen de sparren. Maar wat verder trok Moeder Natuur precies een gordijntje open. Tadaam! De Hoge Venen! Een fenomenale grindweg trekt een streep door de Fagne Wallone. De stilte! De natuur! Dat grind! Is dit de mooiste gravelweg van de Benelux? Alleszins een hele lange en rechte strook. Maar op het hoogste punt van België stond er een stevige wind zodat er aardig moest bijgetrapt worden. Na het doorkruisen van de Venen bereikten we via een ommetje terug het Signal de Botrange, bij een vorig avontuur een controleplaats van de Stoneman Arduenna. Terug op het Dak van België ging het grotendeels bergaf richting Eupen. Steeds dieper trokken we de bossen in. Het enige geluid? De wind door de bomen en het knarsen van het grind. Op zeker ogenblik bereikten we terug een stukje bewoonde wereld, het dorp Herbiester. Voor we het beseften lag het reeds achter ons en zetten we verder koers richting La Gileppe. Tijdens de lange afdaling passeerden we een grote hut, de Abri Hoboster, in 1960 gebouwd als schuilplaats voor bosarbeiders om hun werktuigen op te bergen. In 2007 werd ze verbouwd tot schuilplaats voor wandelaars. Doorheen de bomen konden we af en toe een glimp opvangen van het water. Hier geen gravelwegen die eindeloos rechtdoor lopen tussen de sparren, maar slingerend grind dat als een slang door het loofwoud naar beneden kronkelt. Je voelt je er een Nederlandse Amerikaan: van boven naar onder en van links naar rechts! Veel dichter bij een rollercoaster kom je op de fiets niet… . En van verrassing gesproken, Johan ontmoette in de middle of nowhere een collega. Wonderbaarlijk toch.. moet je daar zover voor gaan. Als bijkomende verrassing werd ons nog een stuk mtb route voor de wielen geschoven waarbij we ons met de voeten omhoog door de beek lieten glijden naar de overkant, sommige gravelbikers leken niet zo vertrouwd met dit fenomeen en stapten af. Hoe dichter we de stad Eupen naderde, hoe meer fietsers we tegenkwamen. Het minder goede weer hield mensen niet binnen. Al dan niet gemotoriseerd, jong en oud, mannen en vrouwen, allen werden ze door ons gepasseerd. Eenmaal in Eupen wachtte er nog een extra zwaar stukje parcours. Na een foutje moesten we rechtsomkeer maken en kregen we nog een laatste stevig stuk parcours dat Joske onmiddellijk herkende vanuit zijn opleidingsperiode bij het leger. Hij mocht hier nog een laatste keer alles uit zijn straffe lijf halen, hij, de kleine D’Artagnan, geëscorteerd door zijn drie musketiers Aramis, Athos en Porthos trok via Diebach en het bosleerpad, “une très jolie balade dans les environs d’Eupen, le tout se déroule sur beaux chemins forestiers et petite route longeant une partie du lac d’Eupen jusqu’au barrage”, naar Langesthal, start en einde van ons avontuur. Bagage werd ingeladen, fietsen op de fietsendrager geïnstalleerd, kledij gewisseld en nog een hapje gegeten. We hadden het PlugPlugfest Eifel/Hoge Venen tot een goed einde gebracht en een mooie herinnering in de rugzak. Eén en ander werd beklonken met een heerlijk warme koffie in Brasserie Weserthalsperre.
Reacties
Mooi verslag Guido. Het is
Mooi verslag Guido. Het is alsof ik erbij was...maar dan beter uitgeslapen. Na de ervaring van de Stoneman was ik er ook graag bij geweest maar Spanje was ook mooi.