317 Genkse heuvels

In de voormiddag leek het erop dat wij onze fietsplannen voor enkele dagen mochten opbergen, want het bleef continu regenen. Tegen de middag was het meeste water er blijkbaar uitgevallen. Vier optimisten verschenen op het appel. De lucht kleurde nog somber grijs, toen we aan de tocht begonnen.

De spoorzoeker was daags voordien al op verkenning geweest en wist de fietsvrienden weer wat nieuws voor te schotelen. Vooral de verbindingswegen waren onuitgegeven. We hebben ook enkele gekende trajecten in tegengestelde richting gereden. We hebben al vaker ondervonden dat dat heel verrassend kan zijn.

Van Zonhoverheide ging het naar Boxbergheide en nog enkele singletracks in de buurt. Twee weken geleden waren we daar al gepasseerd, maar voor de tocht langs de rommelige tuinen langs de spoorweg, had de koploper een mooi alternatief gevonden met minder asfalt.

Dan kwam het onafscheidelijke koppel Paterskerk-Melberg aan de beurt. Ook hier werd weer een stuk fietspad vervangen door een kronkelige singletrack. Op de Melberg was het puffen. De bosgrond liep heel zwaar. Geen vergelijk met droge toestand. Tijdens het klimmen slipte het achterwiel geregeld door, zodat we onvermijdelijk voet aan de grond moesten zetten. Tijdens de afdalingen was opperste concentratie vereist in de vele bochten.

Via het centrum van Genk gingen we naar de Sint Martensberg. Het begon met een mooie lange klim om tot op het hoogste punt te geraken. Op deze heuvel hebben waaghalzen spectaculaire springschansen gemaakt die wij allemaal mooi links hebben laten liggen.

Via de nieuwe fietsbrug maakten we aansluiting met de kerk van Winterslag. De vorige heuvels hadden hun tol al geëist, zodat we hier het klimwerk zoveel mogelijk vermeden hebben.

Tot nu toe hadden we het relatief proper kunnen houden. Op de smalle singletrack op de hoge spoorwegberm in Winterslag waren enkele plassen niet te vermijden. We keerden huiswaarts langs de bossen van Winterslag. Ook hier waren enkele natte plekken spelbreker.

Ondanks de miezerige toestand was het best een mooie, maar pittige rit. Een drankje hadden we dik verdiend. Aan de evenementenhal werden de ergste spetters weggewreven. Bovendien kregen we allemaal weer de gebruikelijke handdoeken aangereikt. Deze rit gaan we binnenkort zeker nog eens overdoen.