769 Waterschei

Op de vertrekplaats in de Driesweg ging Jacky zijn nieuwe e-bike weer met alle aandacht lopen. Een testritje door ondergetekende mocht natuurlijk niet ontbreken. De trotse bezitter demonstreerde ook nog even hoe hij zijn nieuwe aankoop diefstalveilig had gemaakt door het display te personaliseren. Enige bedenking werd gemaakt of de magnetische bevestiging van het kleinood zou volstaan op ruw parkoers of bij een valpartij.

Door die investering moest onze senior zijn geliefde positie achter de kopman wel prijsgeven, vermits er een ongeschreven wet bestaat dat de gemotoriseerden zich naar de achterste rangen moeten begeven. De pikorde dus helemaal op zijn kop gezet, waardoor de kopman plots het gehijg van Guido in zijn nek hoorde.

Om de mogelijkheden van het nieuwe hebbeding helemaal tot zijn recht te laten komen, had de kopman een rit naar Waterschei in gedachte. Daarbij passeerden we zoals meestal langs Klein Hengel. Deze door Jacky meestal als “ambetant” bestempelde klim werd nu vlotjes genomen.

In de buurt van het boskapelletje van Hengelhoef kwamen we enkele bekende Zonhovenaren tegen, waaronder onze sponsor. Is hij zich aan het prepareren om binnenkort terug bij onze groep aan te sluiten? Of wil hij zijn conditie op punt stellen om in de loop van dit jaar nog eens samen met ons de bergen in te trekken?

Aan de vijvers, waar vorige woensdag enkele groenen de groep tot stilstand bracht, konden we dit keer ongehinderd passeren. En toch had Guido zijn alziend oog een groene jongen gespot die er op uitkijk stond. De vrees is groot dat ons fietsplezier hier in de toekomst ook aan banden gaat gelegd worden.

Via Nomadland en Biomista volgden we de offroadpaadjes naar Waterschei. Hier lagen enkele mooie tracks op ons te wachten. De verschillende stukken “Talud”,  “Talud XL” en de laatste creatie die op Strava de naam “Wallibi” heeft gekregen, werden vlotjes met elkaar verbonden. En ook hier kwamen we weer enkele bekende Zonhovenaren tegen, waaronder JOSke’s reisgezel Ivan.

Op de terril namen Herman en Jacky de koppositie in. De rest moest puffend volgen. Herman stoof gezwind door van het ene plateau naar het andere op lichte afstand gevolgd door Jacky. Met iets minder snelheid en vooral veel meer gehijg reden Steven en Theo ook naar de top. Voor Steven was het trouwens de eerste keer dat hij tot boven reed. En voor Jacky ook, want de vorige keren moest hij altijd wel even voet aan de grond zetten. Een e-bike is dus echt wel een goede investering. Ondanks de zware inspanning geeft het toch telkens een zekere voldoening als de top al rijdend bereikt wordt.

Na de veilige afdaling maakten we een ommetje door het Thorpark. Het was de bedoeling om in de Stalenstraat een koffiepauze in te lassen. Daar werd ons de koffie echter geweigerd omdat het coronagewijs verboden is om het drankje ter plaatse in open lucht te nuttigen. Dus moesten we onze trip onverrichterzake verderzetten naar Winterslag. Vanaf de brandweerkazerne volgden we opnieuw de offroadpaden tot bij Bruno, waar Herman zijn euro’s wel kon benutten om ons te trakteren voor zijn verjaardag.

Na de koffie reden we door het Essersbos terug richting Zonhoven. Guido en Theo stelden op zeker moment vast dat de rest van de groep niet meer volgde. Terwijl Theo op de uitkijk bleef staan, reed Guido even terug in de hoop de verdwaalden ergens aan te treffen. Maar dat bleek ijdele hoop te zijn. Even later rinkelde de gsm en wist Jacky te vertellen dat een tak het klaar gespeeld had om het display van zijn fiets weg te katapulteren en ergens in het gras te verstoppen. Gelukkig werd het onmisbaar kleinood terug gevonden. Uiteindelijk konden we samen rustig uitbollen richting Driesweg.