931 eindejaarsrit

Het is moeilijk te omschrijven wat het met een mens doet, maar de laatste rit van het jaar heeft toch altijd iets speciaals. Bewijs hiervan; de grote opkomst voor deze editie, want de laatste weken hadden we vaak maar een kleine bezetting. Jacky was blij dat hij voor de laatste rit opnieuw over een motor kon beschikken. JOSke heeft alle virussen uit zijn lijf gehoest een gesnuit en is weer kiemvrij. Na een tijdje welles-nietes vond Johan dan toch de moed om de pijn in de rug te verbijten en zich naar de Driesweg te begeven. Er daar verscheen ook, onaangekondigd en heel verrassend onze webmaster. En dan was er nog de man van Stalen, Herman. Guido en Theo hadden de mis-en-place voor het eindejaardiner in de voormiddag afgewerkt, zodat er namiddag tijd was voor de afsluitende rit.

2022 was toch een bewogen jaar. We kunnen 85 officiële ritten, dito verslagen, terugvinden op de website. We zijn met een buske naar Rosas getrokken om er elke dag een rit te doen. Er was ons onvergetelijk Stonemanavontuur, waarbij we drie dagen onze Ardennen doorkruisten. Het 10-jarig bestaan van de Terrrilhackers werd gevierd met een Grieks tintje. Jammer genoeg waren er ook een aantal minder leuke kanten aan het verhaal. Jacky slaagde erin om een deuk te slaan in een berkenboom en Jos wisselde even de positie van voeten en hoofd na een jammerlijke val met pijnlijke nek tot gevolg. Zelf moest ik een zestal weken vanaf de zijlijn toekijken nadat een Da Vinci robot een niemendalletje van amper 30 gram verwijderd had.

Met zeven aan de start. Twee in korte broek, want de thermometer tekende een nieuw warmterecord op. Die warmte hadden we te danken aan zuiderse lucht die aan een hels tempo naar hier kwam gewaaid. We vroegen ons af of het wel verantwoord was om door de bossen te rijden. Guido en Theo hadden 2 dagen eerder alle remmen moeten dichtgooien toen een dikke tak op amper een vijftal meter voor hen op de weg neerplofte. Met een beetje pech was dat een item geweest voor de vorige alinea. Met een stevige zuidwester in de rug reden we over de open vlakten van de Teut en Molenheide. Op Zonhoverheide volgden we enkele kronkelpaden om uiteindelijk parallel met de Tennislaan naar Het Kriekelbos van Winterslag te rijden. In het St.-Martensbos hadden we ons al een eerste keer door de kombochten gezwierd. Toen we aan het tweede deel wilden beginnen, bleek Jacky problemen te hebben met de derailleur. Het kabeltje was losgekomen waardoor hij niet meer kon schakelen. Dat was snel verholpen. Maar één van de scharnierpunten baarde meer zorgen. Dat liep erg stroef waardoor zijn ketting er slapjes bijhing en af en toe ‘doorschoot’. Vlak terrein opzoeken en zo weinig mogelijk schakelen was de boodschap. Daarom verlieten we vroegtijdig de St.-Martensberg, schrapten Melberg en Paterskerk en volgden we de Stiemerbeek naar De Maten. Later reden we via Bokrijk en Molenheide, waar de opbouw voor de veldrit volop bezig is, terug naar Zonhoven. Bij aankomst aan de Caprice stond André ons daar op te wachten om samen met ons het fietsjaar af te sluiten. We mochten dubbelklinken want Johan trakteerde op zijn verjaardag. Ondertussen hadden we ook nieuwjaarswensen ontvangen van Geert die in Zeeland alle moeite had om ervoor te zorgen dat zijn Hanneke niet van het stand waaide. Op naar 2023!