10 jaar Terrilhackers (speech van de voorzitter)

Dames en heren,

Het ergste wat jullie kan overkomen op een jubileumfeest  is te moeten luisteren naar een saaie speech. En zodoende had ik mij voorgenomen om het vanavond gezellig te houden en niet te speechen. Helaas werd ik deze voormiddag tijdens de rit en bij de après ernstig onder druk gezet, werd mijn mentale en fysieke integriteit zelfs aangetast en werden er subtiele bedreigingen geuit aan mijn adres  teneinde alsnog iets te vertellen deze avond .  En dus sta ik hier nu, en zelfs met speech., ttz. speech-ke.

Op 25 april 2012 was het officieel zover: het eerste verslag, neergeschreven door en ondertekend met Thei, Gps in bos en hei, ………en ik citeer…

Mountainbikeclub ‘Terrilhackers’ is ontstaan uit een aantal windsurfers die reeds vanaf 1993 jaarlijks tijdens de paasvakantie naar het Spaanse Rosas trekken om daar het nieuwe windsurfseizoen te openen. Om de windstille dagen sportief in te vullen nemen ze een mountainbike mee. En zo is dan een nieuwe passie ontstaan. Geleidelijk aan zijn andere sportievelingen de groep komen vervoegen. Bij de officiële oprichting in 2012 telde het nieuwe clubje 13 leden. Iedere woensdag en zaterdag trekken zij de natuur in.

…….   En als ze het echte mountainbikegevoel willen ervaren, trekken ze naar de mijnterrils in de buurt. Ze moeten eerlijk bekennen dat ze wel eens een pad durven nemen dat niet officieel toegankelijk is. Vandaar de naam “Terrilhackers”.

Hun ritten vertrekken en eindigen aan “Kaffee ’t Dorpsplein”. Daar is een ruime parking. Er zijn immers een aantal leden van buiten Zonhoven.

Vandaag 10 jaar later schrijft diezelfde Thei , gps in bos en hei , zijn verslag nummer 873, vandaag 10 jaar later is het merendeel van de oorspronkelijke leden nog altijd aan boord, steken de hackers in een nieuw uniform, zijn de mijnterrils nog steeds verboden terrein , althans officieel, staat café Dorpsplein te koop en werd de Caprice ons nieuwe stamcafé.

De voorbije 10 jaar waren jaren van heel veel beleving, de wekelijkse ritten al dan niet met een valpartij of andere calamiteiten, het steeds op zoek gaan naar nieuwe paden, steenpartijen en andere gewaagde singletracks,  de vele buitenlandse uitstappen naar o.a. Winterberg, de Eifel en het Zwarte woud, naar Livigno, Alpe d’huez en de Morvan in Frankrijk, het Zillertal en Luxemburg, de jaarlijkse afspraak in Rosas. Het was 10 jaar steeds weer opnieuw “ het verwachten van het onverwachte”.

Maar die voorbije 10 jaar lieten ook belangrijke sporen na, de actieve medioren van weleer werden inmiddels eminente grijze gepensioneerde senioren, enkele uitzonderingen niet te na gesproken, de tand des tijds tastte de fysieke mogelijkheden aan maar rijpte anderzijds de geesten om de switch te maken van de gewone mtb naar het elektrisch vehikel en dat  tot meerdere eer en glorie van diegene die zich eerder de ziel uit het lijf moesten trappen om alsnog  te kunnen volgen. Ook medische problemen en ongemakken waren de afgelopen 10 jaar deel van het verhaal maar de clubliefde en de sportieve uitdagingen waren steeds de stimulans in de revalidatie, in de drang om weer zo snel als mogelijk bij de groep te horen.

Clubliefde, het woord is gevallen, het klinkt misschien wat melig en oubollig anno 2022 maar het bestaat wel degelijk. De bezorgdheid om ieders welzijn, het mekaar helpen bij materiaalpech, het samen lief en leed delen maar ook een keer ruzie maken , grommelen, het niet eens zijn met mekaar, de vele uren zin en vooral onzin verkopen op een terras of in de café,  het maakte allemaal deel uit van het clubgebeuren. Het was er allemaal bij de afgelopen 10 jaar en toegegeven, het waren 10 mooie, gezapige  en sportieve jaren. Mannen bedankt daarvoor.

Alvorens dit verhaal af te sluiten wens ik, en dit op speciaal verzoek van enkele clubleden, ook de dames, echtgenoten te bedanken voor 10 jaar was en plas, voor het kuisen van de vuile fiets na een vettige rit, voor het smeren van de boterhammekes en het vullen van de bidons, voor het scheren  van de benen en het waxen van de billen met uierzalf, voor 101 andere zaken. Fietsen was niet mogelijk geweest zonder jullie onvoorwaardelijke steun. Van harte dank hiervoor.

Tot slot kan ik alleen maar de hoop uitspreken dat we hier over 10 jaar opnieuw staan om samen te vieren, om straffe verhalen boven te halen, om nieuw plannen te maken. Ik heb er immers alle vertrouwen in dat we in de komende jaren nog heel wat fijne tochten kunnen maken en kunnen genieten van alles wat de natuur en de brouwer te bieden heeft. 

Bedankt iedereen die de afgelopen 10 jaar meegeschreven heeft aan dit mooi verhaal.

Vive le vélo, lang leve de terrilhackers !!

Guido