1054 Wijers Terlaemen

Het weer gaat stilaan de goede richting uit, zonder al te veel regen en met zowaar geregeld een zon als toetje. Omdat we al maanden door de regen geterroriseerd werden, waren we met handen en voeten, en vooral de mtb, aan Teut en omgeving gekluisterd. Vandaag durfden we de ketens waarmee we aan de zandige heidegebieden vasthingen, te doorbreken en ons naar de andere richting begeven. We waagden het zelfs om de uitgestrekte vijvergebieden van ‘de Wijers’ op te zoeken. Toen we het asfalt van de Boomsteeg achter ons lieten en onze weg verderzetten langs de viskwekerijen, rees er toch enige twijfel over onze trajectkeuze bij het aanschouwen van de talrijke grote plassen die in de verte opdoemden. Maar het bleek uiteindelijk loos alarm, want we konden deze hindernissen proper passeren. Bij het verdere verloop van de rit hebben we nog nauwelijks water en/of modder gezien. We volgden het klassieke traject langs de Platwijers richting Bolderberg. In de buurt van het ‘Wit Kapelletje van de bijstand’ had een aandachtige Guido en nieuwe singletrack door de bossen waargenomen. Daar zouden we dus op verkenning gaan. Het kronkelde mooi tussen de bomen over een bultige ondergrond, maar bleek uiteindelijk oude wijn in nieuwe zakken te zijn, want we kenden dit al van vroeger, maar dan wel in de andere rijrichting. Dan moesten we noodgedwongen een stuk asfalt over De Slogen trotseren om naar Bolderberg te rijden. Daar pakten we onmiddellijk de Galgenberg aan waar een paar mooie uitdagende tracks heel blij waren om ons na lange afwezigheid terug te zien. En de liefde was wederzijds. Alhoewel!? Na het acrobatisch werk kozen we in de buurt van de sterrenwacht een pad dat we vroeger vaak volgden, maar de laatste jaren meestal terzijde lieten liggen omdat ze er heel wat bomen hebben gerooid. Nu de dichte boomkruinen verdwenen zijn, krijgt de vroegere onderbegroeiing er de volle lading zon. Gecombineerd met een stevige dosis water is dat het ideale recept om de fotosynthese zijn gang te laten gaan, met een dichte, haast ondoorkoombare vegetatie tot gevolg. Wat in het begin een niemendalletje leek te zijn, bleef maar duren en duren. Een machete zou hier heel nuttig geweest zijn. Opgelucht en zonder al te veel krassen op armen en benen bereikten we een breed bospad dat ons op weg zette naar domein Bovy. Langs het Albertkanaal reden we verder naar de bossen langs het circuit van Terlaemen waar racende trucks voor een hels lawaai zorgden. Vanaf Eversel volgden we de Mangelbeek tot aan de vijvers van Terlaemen. We lieten het racegeweld achter ons en staken de vernieuwde Terlaemenlaan over om aan de overkant een bezoek te brengen aan het steeds verder groeiend “bikepark” dat daar is ontstaan. Bij ieder bezoek zien we daar het aantal paadjes met bijhorende kombochten en springschansen toenemen. Het is momenteel moeilijk om er wegwijs uit te geraken. Op het iets verder gelegen gebied rond “de Kluis”  kennen beter onze weg. We zijn daar langs alle mogelijke kanten de kluisberg op en af gereden. Toen we ook dat varkentje gewassen hadden, werd het tijd om stilaan terug richting Zonhoven te rijden. We vreesden een beetje de vettigheid van het lange kiezelpad, maar die vrees was ongegrond. Ons laatste actieterrein situeerde zich in de bossen van Vogelsanck. Hier kwamen we op zeker moment opnieuw in een heuse jungle terecht waar diezelfde machete van daarstraks niet zou misstaan hebben. Na 43 km bereikten we goed en wel de Caprice waar André en Geert in burgertenue kwamen opdagen om mee te genieten van zon en drank en gezelschap. Bovendien bekostigde de jarige André de drank.