1055 Terril Zolder Koersel

We durven het niet luidop zeggen maar DE ZOMER IS IN HET LAND. Mijn thermometer kon zich zelfs niet meer herinneren dat hij de kaap van 25 graden nog overschreden had en bij het naderen van het getal 30 sloeg hij zelfs lichtjes in paniek. En dat al enkele dagen na mekaar. Vorige rit hadden we met succes de Teutse omgeving geruild voor het westers vijvergebied. Vandaag waagden we ons in noordelijke richting. Via Kolverenschans en langs de Laambeek die sinds vorig  bezoek iets breder geworden is, reden we parallel met de spoorweg noordwaarts richting Lillo. Daar doken we de bossen in om er iets verder in de buurt van ijssalon Rossi terug uit te komen. Langs de watertoren en de moskee bereikten we de terril van Zolder. Het zicht op de top was verbluffend goed. De andere steenhopen leken voor het grijpen. Daar bleek dat de terrilkennis van de aanwezige Terrilhackers nog niet helemaal op punt staat.  Langs de Grauwe steen reden we naar de Koerselse bossen. De verschillende landduinen waren goed berijdbaar, maar de mooie track die oost-west georiënteerd is over het heuvelachtig bosparcours was moeilijk berijdbaar omwille van de dichte begroeiing. Tijdens de terugrit hebben we ergens een afslag gemist waardoor we plots op een nieuwe onbekende heuvelpartij terechtkwamen. Ons sterk vermoeden dat we ons op militair gebied bevonden, bleek achteraf bewaarheid. De voormalige aardrijkskundeleraar van het gezelschap nuttigde zijn oriëntatievermogen om de groep terug naar legaal terrein te loodsen. Dat leek aanvankelijk probleemloos te lukken tot enkele onoverkoombare hindernissen onder de vorm van enkele gigantische plassen een spreekwoordelijke stok in de wielen stak. Er zat niets anders op dan een eind terug te keren en een nieuwe uitgang te zoeken. Dit keer met succes! Achteraf zou een blik op de stravakaart duidelijk maken dat de bewuste plassen die ons rechtsomkeer deden maken op slechts 200 m van de legale ‘Rode weg’ lagen. Vanaf hier zijn er mogelijkheden te over om de trip verder te zetten. Dat hebben we dan ook gedaan zodat we om iets over 12 de schaduw konden opzoeken op het terras van de Caprice. Dit keer was Theo de jarige dei de bankkaart mocht bovenhalen.