1072 2 terrils Waterschei Winterslag

Joske is terug van zijn Franse hoogtestage, maar ondertussen heeft Herman, onder het streng al toeziend oog van Mia, zijn koffers gepakt om Canada te gaan verkennen. Guido zit nog steeds met Bosch-storingen en heeft zijn fiets toevertrouwd aan de gespecialiseerde fietsendokter en zal deze voormiddag in zijn eentje door het heidelandschap toeren. Beide Jossen en Jacky kwamen op deze zwoele woensdag wel opdagen in de Driesweg voor de trip naar Genk.

Op de Teut begaven wij ons in het beverland dat zich vanaf ‘de eerste brug’ iets meer stroomopwaarts verplaatst heeft. Daar zijn de houtknagers op zoek gegaan naar meer rust en hebben ze de oevers van de Roosterbeek ingepalmd door het hele gebied onder water te zetten.  Niet alleen de knagers leggen bomen tegen de vlakte, ook de stormwinden van een aantal maanden geleden hebben menig boom doen sneuvelen. Blijkbaar passeert hier toch geregeld volk, want er zijn duidelijke nieuwe passages ontstaan rond de gevelde bomen. Via Klein Hengel en de bossen en vijvers van Hengelhoef reden we richting Zwartberg. Even voorbij Labiomista kiezen we steeds het pad door het bos, maar dat hebben we iets vroeger verlaten omdat we vorige week moesten vaststellen dat het laatste stuk zo goed als ontoegankelijk is geworden door gevelde bomen. Dit keer moeten we de schuld niet in de schoenen schuiven van bevers of stormwinden. Kettingzagen en zware machines zijn de boosdoeners en ontruimen het oude kolenspoor om er een nieuw fietspad (Hengelhoef – As) aan te leggen. In de buurt van het vliegveld van Zwartberg volgden we de gebruikelijke paden door het heidegebied Opglabbekerzavel, maar op het einde werden ze toch op een andere manier dan gebruikelijk aan mekaar gekoppeld. We maakten nog even een omweg om er een gedeelte van Nieuwe Kempen bij te nemen. Niet helemaal, want iets verder lag de terril van Waterschei uitnodigend naar ons te lonken. Daar hebben we grotendeels de pijlen van de route van ‘Sport Vlaanderen’ gevolgd. De bodem was goed opgedroogd en we hebben nergens last gehad van ‘vettige boel’. De tracks zijn ondertussen al goed ingereden en sommige stukken zijn echt de moeite waard. Omdat het goed opgedroogd was en we nergens glibberige fragmenten hadden meegemaakt, nam de gids zijn gevolg mee naar een relatief nieuw parcours dat we steeds links laten liggen. Jacky en Theo waren daar een week eerder al eens doorgereden en dat viel best mee. Een beetje uitdagend, over en tussen dikke stenen, kuil in en uit, hier en daar een korte steile bocht, kronkelend tussen bomen die wel erg dicht bij mekaar staan, maar zeker geen gevaarlijke toestanden.

Na dat technisch intermezzo zijn we over het plateau richting KRC gereden, om dan iets verder het ander deel van Opglabekerzavel aan te pakken. Parallel met het kolenspoor zijn we langs de zuidelijke route terug westwaarts gereden. En ook dit keer hebben we een alternatief moeten volgen om de bomenkap voor de fietssnelweg te omzeilen. We hebben er nog een klein stukje van Driehoeven bijgenomen alvorens naar de terril van Winterslag te trekken. Dit ter wille van Joske die de voorbije week dagelijks een aantal cols heeft bedwongen en nu kan profiteren van supercompensatie. Die kan je niet meer met één terrilleke naar huis laten gaan.

Om de fietslus helemaal compleet te maken zijn we via de Schemmersberg en Molenheide huiswaarts gekeerd. Met ruim 50 kilometers en 2 terrils op het conto hadden we wel een drankje verdiend. Guido en André hadden op het terras van de Caprice al een tafel in beslag genomen, waar wij onze stoelen mochten bij aanschuiven.