134 Waterschei

De weerman had tegen 15.00 u hemelwater voorspeld en zodoende was er nog ruim voldoende tijd om naar de natuur te trekken. Bovendien was er nog geen enkele correcte voorspelling geweest deze week dus waarom zou ze vandaag wel kloppen. Achteraf zou inderdaad blijken dat van regen hoegenaamd geen sprake was. De thermometer gaf 12°C aan, lenteweer in hartje winter. En zeggen dat Joske, voor de gelegenheid in de rol van Pinoccio, vandaag in Oostende zou gaan ijsberen, hopelijk heeft hij wat ijs meegenomen naar zee om enig winters effect te kunnen ervaren. Theo stond reeds voor zijn vierde opdracht van het nieuwe jaar (goe bezig), voor Paul en Jos was het de eerste maal. Jackie en Guido maakte het kwintet compleet. Een min of meer vlakke rit over terrein dat al enige tijd onbezocht was gebleven, zo omschreef onze gps in bos en hei het uitgekozen traject.
Via wat omwegen werd er eerst richting het nieuw ontgonnen (te ontginnen) strookje gereden langs de oude spoorweg. Gisteren hadden Theo en Guido hier al wat voorbereidend werk geleverd, hinderlijke takken en struiken waren verwijderd maar de ondergrond verdient nog een grote beurt. Er veel doorheen fietsen is nog steeds de beste manier om een nieuw traject te creëren, dixit Theo, en hij gaf meteen het goede voorbeeld. Vervolgens lieten we Hengelhoef voor wat het was en reden we richting het stadion van Racing Genk. Tussen de parking en het vliegveld van Zwartberg ligt er nog een mooi stuk bos met heuvels tussen stroken losse zand. Een gedroomd stukje voor wie geen last heeft van de knie of andere gewrichten. Zwartberg met zijn helaas onbereikbare terril lieten we achter ons en er werd koers gezet via Opglabeek en Meeuwen teneinde terecht te komen op bekend terrein namelijk het lange stuk militair domein met zwaarlopende stukken zandweg al dan niet voorzien van enorme kraters gevuld met water. Deze weg bracht ons waar we wilden komen, in Kelchterhoef. Het beste was er bij sommigen zichtbaar af als Theo nog een snedige demarrage plaatste richting Meulenberg maar helaas snel moest vaststellen dat er uiteindelijk niemand meer in zijn wiel te bespeuren viel. Het was het teken dat de reserve diende aangevuld en dat het tijd was voor een toast op het nieuwe jaar. De Quo Vadis was de place to be, de keizer smaakte er heerlijk. En terwijl er nagenoten en nagekaart werd over de afgelopen rit, was het evenzeer duidelijk dat nu nieuwjaar gepasseerd is, heel wat hackers gefocust zijn op Rosas. Het wordt uitkijken naar de komende paasvakantie en het aftellen kan beginnen. Nog 90 dagen scheiden ons van 4 april, de vertrekdatum van de Spanjegangers. Intussen zullen we toch nog enkele winterse maanden en de lokale flora moeten trotseren om goed voorbereid op het Ibersich schiereiland aan te komen. Want daar ligt heel wat mooi klimwerk te wachten. Maar dat zijn uitdagingen voor later. Het dromen mag echter vanaf nu al beginnen… .