217 TT Maasmechelen

De TT van Maasmechelen, die vertrekt aan het voetbalstadion van Patro, is een echte klassieker. Hier zijn we haast ieder jaar van de partij. Memorabel is de editie waarbij de achterband van Guido het met een luide knal begaf. Voor alle zekerheid had hij achteraan een nieuw exemplaar laten aanbrengen. En toen kwam de verrassende uitspraak van Jacky: “Als ik dat hier aan de hand zou hebben, zou ik nooit mijn weg terug vinden”.
Vaste items van deze rit zijn; de bossen van het Park Hoge Kempen, de groeve in As, de mijnterril van Eisden. Deze rit weet ook de echte toppers te bekoren. Vorig jaar zoefde Tommeke B. ons nog voorbij op een steile klim. Dit jaar was de verse kristallen fiets Greg Van A. van de partij. Geen wonder dat de Terrilhackers daar ook willen zijn.
In het verleden hebben we er ooit stevig door de modder zitten te ploeteren, maar dit jaar waren de omstandigheden haast ideaal. Helemaal op het einde moesten we door een drassig grasveld, maar voor de rest was het fijn fietsen.
We waren heel rustig aan de rit begonnen. Zo rustig zelfs, dat de voorzitter op zeker moment kwam vragen of we het voorliggend groepje konden voorbij steken. We wisten natuurlijk wat er ons te wachten stond. Het is geen lichte rit. Toen we de 45 km erop hadden zitten, stonden er ei zo na 600 hoogtemeters op de gps.
Er waren 2 bevoorradingen. De eerste vlak voor de groeve van As. Ze hadden een prachtig parkoers uitgetekend in deze grote kuil, helemaal anders dan de vorige edities. Ook hier dit jaar geen gele papperige blubber, maar een goed vastgereden ondergrond. De groeve werd afgewisseld met de omliggende bossen, zodat er momenten waren om de toch wel pittige klimmen te verteren.
Van daar ging het richting terril van Eisden. Ook dit jaar ging het niet tot op de top, maar daar treurden wij niet om. De trappen met gladde treinbiels zijn geen plezier om tegen op te fietsen. Nabij het downhillparkoers was het weer stevig omhoog trappen. Gelukkig wordt dat beloond met heerlijk naar beneden sjezen.
We waren het er na afloop allemaal over eens dat deze versie veruit “de beste ooit” was.
Nadat onze fiets onder de douche was geweest, was het tijd voor La Chouffe en een heerlijk ruikend broodje worst.