45 Tenhaagdoornheide

Koning winter had weer even de kop opgestoken. Het kwik was beneden het vriespunt gedoken en ondanks het zonnetje was het een pak kouder dan vorige week. Dit waren al betere temperaturen om een nieuwjaarsduik te plegen, vorige week was het, vergeef me de uitdrukking Joske, jeanettenweer, travestietentoestand, mietjestemperatuur, … waarbij elke hacker het aandurft om in het zilte water of één of andere kikkerpoel te duiken, denk ik, maar ik ben natuurlijk geen waterspecialist, om het zo maar te zeggen. Enfin, ondanks de vrieskou waren 9 hackers op het appel. Dat feit alleen al was een succes en belooft veel goeds voor het nieuwe jaar. Zoals de traditie het wil nam Theo de kop, de pikorde is er trouwens niet voor niets. Goed en wel op de Teut werd Jackie al uit het goede ritme gehaald door storend GSM-verkeer. De suggestie van de webmaster om elk gsm-gebruik tijdens de rit te verbieden, lijkt me redelijk drastisch, maar enige maatregel dringt zich misschien wel op. Fietsende hackers worden best niet gestoord. Eenmaal weer in het goede ritme trapte Theo zij derailleur naar de verdoemenis. Hij zou het toneel verlaten en zijn weg richting douche zoeken. Een beetje verweesd bleven we achter, onze gps in bos en hei, had afgehaakt. De voorzitter werd plots van zijn protocollaire functie ontheven en moest de rol van Theo overnemen. Geen sinecure voor iemand die de interval in de staart van het peloton gewoon is en koestert. Moeizaam heeft hij zich van zijn rol gekweten, achterom kijkend tot zijn nekspieren verkrampten, om al de schapen in de kudde te behouden. Doch eenmaal weg van Teut en Holsteen werd Filip op de voorpost geposteerd om ons veilig via Kelchterhoef naar de Tenhaagdoornheide te loodsen. En hij deed het met brio, netjes over de mooie duinen, rond het golfterrein en via Meulenberg terug naar de Teut. De kilometerteller stond nog op onvoldoende, de zon was nog van de partij, geen enkele reden om al vroegtijdig af te haken. Enkele klimmetjes op de Teut, kwestie van met voldoende hoogtemeters naar huis te keren, werden er met plezier bijgenomen om nadien af te sluiten met de stukjes nieuw parcours. De 45 kilometer waren zodoende binnen, het bezoekje aan de Quo Vadis was te verantwoorden. Daar aangekomen zat Theo al fris gewassen en gestreken te wachten op zijn makkers. Koffie met of Keizer, zorgen voor antibacteriële aanpak, de griepepidemie is immers in het land aangekomen. En al droomden sommigen van de Terril van Winterslag, anderen van de Melberg, niemand was echter op zijn honger blijven zitten, want al bij al was het wel een leuk ritje vandaag. Tot de volgende.