48 Hengelhoef

Vier moedige strijders gingen de confrontatie aan met het koude winterweer. Goed ingeduffeld trok het kwartet naar het bos teneinde de gure wind te ontlopen. Heel wat rondjes werden er gedraaid om dan verder te trekken voor wat toerkes Teut, maar ook om het nieuwe stukje parcours nog eens extra te benadrukken in de sneeuw. Voor Theo was het meteen een test voor zijn nieuwe derailleur en vooral zijn nieuwe banden. Met veel grip en weinig noemenswaardige slippartijen werden er sporen getrokken in de sneeuw en moesten we vaststellen dat de nieuwe Noby Nic meer dan toereikend was. Brandgangen voor de nodige hoogtemeters en dan op zoek naar het Rood Weyerke, de plas waar Theo ooit de eerste bikini zag en dat heeft bij hem toch sporen nagelaten. Had hij gedacht om er vandaag veel bloot te ontmoeten, ik twijfel eraan. Wie zou zich bij deze winterse temperaturen in zijn blootje in deze plas durven begeven. Je moet al goed gek zijn of nog dromen van een late nieuwjaarsduik. In ieder geval, éénmaal het Weyerke gepasseerd, moesten we weer op de reguliere weg geraken. Maar goed dat Jos N er niet bij was, hij zou zich nog eens hebben kunnen ergeren aan de gps die ons tussen nog te ontdekken natuur stuurde of met andere woorden: de weg was weg. Vervolgens ging het via Klein Hengel de autostrade over naar Hengelhoef. In tegenstelling tot de Teut, waar zichtbaar heel veel voorgangers waren gepasseerd, was er hier nog weinig spoor te bekennen, maar de ervaringen uit het verleden brachten ons toch waar we wilden zijn. De nodige kilometers werden gesprokkeld. De terugweg kon stilaan worden aangevat. Joske die nog even zijn kilometerteller trachtte bij te sturen moest op pijnlijke wijze vaststellen dat, wie zich met kale banden op glad ijs begeeft, dit niet doet zonder enig risico. Zwiep, en daar ging hij languit over de ijsvlakte. Pijnlijke ribben maar geen gezeur, zo kennen we Joske inmiddels al. Via vertrouwde wegen ging het terug richting Zonhoven. Onderweg werden er nog wat heuveltjes en technische stukjes meegenomen want het dient gezegd, het was vandaag globaal gezien een behoorlijk technisch parcours. De gemiddelde snelheid was niet echt hoog te noemen, maar er was aardig wat gebalanceerd. Kortom de klassieke koffie met borrel was meer dan gerechtvaardigd. En voor Jackie, die op zijn gezegende leeftijd, gewoon met de rest meepeddelt alsof hij de eeuwige jeugd in zich heeft, was er nog een extraatje onder de vorm van een heerlijk stuk appeltaart. Hij had het verdiend, daar was iedereen het over eens. De lichtjes op de helmen werden ontstoken, het was tijd om met een voldaan gevoel terug te keren naar moeder de vrouw.