875 De Maten

Tijdens de nacht had het eindelijk een beetje geregend, de naam ‘regen’ nauwelijks waardig, maar het stof en de overvloed aan allerlei pollen waren weggespoeld en de natuur stond er frisgroen bij. Kon er van de Terrilhackers hetzelfde gezegd worden!?

Guido en JOSke hadden ons enkele dagen eerder een foto doorgestuurd waarop een platform met mooi uitzicht te zien was. Dat recente bouwwerk blijkt op Klein Hengel te staan. Dus gingen we daar een kijkje nemen. Vanop het uitzichtpunt werd nog maar eens duidelijk welk mooi stuk natuur voor de mountainbiker een “no go zone” geworden is, maar anderzijds moeten we eerlijkheidshalve met de nodige dosis tegenzin toegeven dat al die beheerwerken onze natuur een stuk mooier hebben gemaakt.

Met een grote bocht reden terug naar Molenheide en aansluitend Zonhoverheide. Een korte passage door de ‘Vierde Cité van Winterslag’  bracht ons tot aan Casa Papa Giovanni. Wij slingerden ons parallel met de spoorweg tussen de bomen, waar Jacky zich een tweetal maanden geleden tegen een boom slingerde. Het slachtoffer zelf was benieuwd naar de plaats van het onheil. Het was voor ons ook effe zoeken maar uiteindelijk hebben we de bedoelde locatie gevonden. Was het de spanning, was het weerwraak of zat Jacky gewoon met een volle blaas? Wij hebben er geen duidelijk antwoord op gekregen, maar konden wel vaststellen dat onze senior het shirt een beetje omhoog en de broek een beetje omlaag deed en er weinige ogenblikken later een fijn waterstraaltje zijn weg langs de gekromde boom naar beneden zocht.

We zetten onze trip verder via het Kriekelbos in Winterslag. Via de tunnels reden we onder de Europalaan door richting De Maten. Om onze honger naar nieuwigheden te stillen waagden wij ons door een onbekend pad. Dat leverde niet de verhoopte doorgang naar de Maten op, want we kwamen in de woonwijk Termien terecht. We waren genoodzaakt een stukje asfalt te trotseren om dan iets verder toch aan De Slagmolen uit te komen. Vanaf hier is er niet zo veel keuze wat het parkoers betreft. We kunnen er niet anders dan het klassieke traject rond de vijvers, door de bossen en langs de Stiemerbeek te volgen. Aan de paters van ’t Kneip staken we de Hasseltweg over. Normaal rijden we dan linksaf door de lange laan naar het stationnetje van Bokrijk, maar de drang naar nieuwigheid was nog niet geluwd en zodoende sloeg de kopman rechtsaf. Ooit reden we hier een eind langs de spoorweg en dat deden we vandaag opnieuw. Enig verschil met vroeger is, dat we nu op onze stappen moesten terugkeren omdat de doorgang alsmaar moeilijker werd gemaakt door bewust opgehoopte takken en boomstammen.

In Bokrijk hebben we nog enkele lussen door de bossen gereden om dan uiteindelijk langs Ter Heide en via Molenheide terug huiswaarts te keren. Ondertussen had de thermometer al een tweede tiental bereikt en waren onze kelen grotendeels opgedroogd. Gelukkig is er dan de Caprice als reddende baken. En André had het blijkbaar ook zo begrepen want hij verscheen er ook in fietstenue.