961 De Maten

Soms moet men er al eens wat moeite voor doen om te kunnen gaan fietsen. Zo moest Geert vandaag het lot van zijn te renoveren badkamer helemaal uit handen geven en toevertrouwen aan de vakmannen. Als kopman voel je dan toch een beetje extra druk op de schouders om er een mooie rit van te maken, zodat hij achteraf geen spijt zou krijgen van zijn beslissing. Bij de start stelde Herman een zelden gehoorde vraag; “waar gaat de rit naartoe?” Uit het antwoord “een verrassing” is hij niet veel wijzer geworden. Ook voor de Terrilhackers zit er niets anders op dan hun lot uit handen te geven en volledig te vertrouwen op het vakmanschap van de kopman. Deze laatste neemt zijn job ernstig en was, zoals wel vaker gebeurt, daags voordien samen met Guido al op verkenning geweest. De trip zou ons uiteindelijk brengen tot op het grondgebied van Diepenbeek. Omdat dit toch wel een eind verwijderd is van de vertrekplaats, zitten er enkele lange rechte stukken in. Iedere gelegenheid om het monotone eruit te halen werd zo goed mogelijk benut door hier en daar even uit te wijken naar een technisch bochtig parcours. In Bokrijk reden we door de lange dreef richting ’t Kneip om dan iets verder in het natuurreservaat ‘De Maten’ terecht te komen. We hebben even halt gehouden aan de kijkhut om het doen en laten van enkele vogels gade te slaan met het gekwaak van bronstige kikkers op de achtergrond. Plots ontdekten wij dat er een nieuwe brug over de Stiemerbeek is aangelegd. Weliswaar eentje van het smalle type, zonder leuning en met nog en extra trap erin. Enkele Hackers reden vol goede moed, maar toch ook met de nodige twijfels in de ogen op het bouwwerk af om dan uiteindelijk, zoals een weigerend paard voor de hindernis in extremis toch de remmen dicht te knijpen. Aan de overzijde van de beek ligt een groot bos met heel wat brandgangen. En blik op de kaart heeft ons geleerd dat het luistert naar de naam “Diepenbekerbos”. Blijkbaar zijn we net de grens Genk-Diepenbeek overgestoken. Maar diezelfde kaart van Strava heeft ons nog iets veel interessanter opgeleverd, namelijk dat daar een nieuwe supermooie singletrack loopt tegen de helling van het Albertkanaal. Wij hadden de Hackers met opzet in het ongewisse gelaten en gewoon verteld dat daar een nieuw pad loopt. Ze zouden al snel zelf ontdekken dat de bochten, de één al wat korter dan de ander, mekaar in sneltempo opvolgen, dat er enkele steile hellingen inzitten en dat er geen einde aan lijkt te komen. Maar ze waren het er allemaal unaniem over eens dat dit een prachtige ontdekking is. In een rustig tempo zijn we verder door De Maten gereden om dan vanaf De Slagmolen de Stiemerbeek verder stroomopwaarts te volgen. Langs de Tennislaan reden we terug richting Schemmersberg. Op het bultige parcours werd Geert door en tik met zijn stuur tegen een nietig boompje uit evenwicht gebracht met een buiteling tot gevolg. Boze tongen beweren dat hij dit met opzet heeft gedaan om ook eens in het ritverslag te worden vermeld. Een kilometertje verder, in de buurt van Spronken had de kopman nog een nieuwigheid in de aanbieding. Een heel vers spoor dat nog niet zo goed is ingereden en waar toch ook wel enkele uitdagingen inzitten. In gezamenlijk overleg werd besloten dat wij onze kans zouden wagen. Alleen Herman liet deze kelk aan zich voorbijgaan. Dat zijn we van hem nochtans niet gewoon, want hij laat de “kelk” meestal graag meermaals vullen. Onze rit zat er stilaan op en het werd tijd om af te zakken naar de Caprice om ons lichaam te hydrateren. Geert had immers al een paar keer krampen gehad. Blijkbaar is Duvel niet ideaal om het vochtgehalte op pijl te houden.