Bad Münstereifel, mei 2016

Woensdag 4 mei,
na een vlotte reis kwamen we iets voor 12u aan in Arloff, een gehucht van Bad Munstereifel, een middeleeuws stadje  ten noorden grenzend aan de Noordeifel, tussen Monschau en de Ahrvallei. Om Bad-Münstereifel heen staan over een lengte van 1,6 km nog de stadsmuren uit de 13e en 14e eeuw overeind, waarin liefst 18 torens en 4 stadspoorten, één in elke windrichting.

Inschrijven, installeren, koffietje drinken en de mtb op voor een eerste kennismakingsronde.  Rond de Steinbachtalsperre en dan het bos in, langs lange hellingen op en af. Van  Hirsheid naar Bad Munstereifel. Ontmoeting met de vrouwen met een lekker pintje op een terrasje langs de Erft. Dan opnieuw helling op en af terug naar de Steinbachtalsperre en  van daaruit naar het hotel, eerst terras en dan met veel honger en goesting aan tafel. De eerste  58 km waren een feit.

Donderdag 5 mei,
hoogdag maar door de gids geïnterpreteerd als hoogtemetersdag. Het zouden er 1400 worden over een afstand van 70 km. Ontbijten en wegwezen op deze zonnige dag. Richting Bad Munstereifel langs het Friedwald en de St.-Antonkapelle richting Effersberg met in de verte de immense radiotelescoop. Terug het bos in langs route 7 en 10. De hoogtemeters dikten al aardig aan, de energietank stroomde aardig leeg. Het parcours werd verlaten in een zoektocht naar eten.
Hoera , feest van de brandweer in Hoverath. Feest in Duitsland, dat is broodjes met te lange worst en teveel ketchup. Maar het smaakte. Na de maaltijd ging het terug naar Effersberg. De telescoop in al zijn grootheid werd van dichtbij bewonderd. Het mtb-parcours werd terug opgezocht, kilometers afdaling brachten ons terug naar Bad Munstereifel, doch er was geen plaats meer op het terras. Dan maar terug naar de Steinbachtalsperre, de extra klim naar de Hausbraurrei was de inspanning meer dan waard. Gekoesterd in de zon dronken we het huisgebrouwde bier.
Op de terugweg werden we getrakteerd op een lange afdaling door een schitterend landschap van wei, graanvelden en goudgele bloeiende koolzaadvelden. Aangekomen in hotel Zur Waage werden de fietsen rudimentair gekuist, de fietsers gedoucht en was het tijd voor de welverdiende maaltijd.
Dit na een korte dienstmededeling en een drankje van de voorzitter. Dag 2 was geslaagd.

Vrijdag  6 mei.
Het zonnetje schijnt weeral hoog aan de hemel als het rolluik omhoog gaat. Het wordt warm vandaag.  62 km zal het uiteindelijk in afstand  zijn en in totaal 3689 hoogtemeters over de 3 fietsdagen. Ondanks het schitterende weer was het enigszins een start in mineur. De remmen van Jacky’s fiets lieten het afweten. Te moeilijk en te gevaarlijk om mee te gaan en inderdaad, het werd een dag van klimmen en dalen. De kleine radiotelescoop was de eerste doelstelling vandaag. Richting Iversheim en dan alsmaar klimmen naar het golfterrein van Stockert, een baan met 18 holes en serieuze hoogteverschillen. En daar stond uiteindelijk de telescoop, gelegen op 435 m hoogte. De ene klim volgde de afdaling op door een enig mooie landschap met steeds de telescoop in het vizier.
En dan op zoek naar eten, in het Balkanrestaurant Zur Post in Eicherscheid, een massa eten voor weinig geld.
De gevulde maag nodigde Jos uit om even een klein schoonheidsslaapje te doen en zich alzo voor te bereiden op de resterende kilometers. Oef …opnieuw de fiets op en maar klimmen naar de Michielsberg, met zijn 586 m het hoogste punt in de regio. Na de klim was het tijd voor een korte periode van platte rust. Lang uitgestrekt lagen we in het jonge  gras en overschouwden het enig mooie landschap, een kleurige lappendeken van vers geploegde akkers, groene weiden en gele bloeiende velden van koolzaad.  
Nog enkele lusjes en herhalingslusjes om dan terug te belanden op het terras in Arloff waar de biertjes heerlijk smaakten. Bitte ein Bit. De dorstigen laven was één van de werken van barmhartigheid. We hebben er onze eigen dorst gelest, het leek me ook een goede daad. Na de douche was het opnieuw aan tafel, het was meteen al ons laatste avondmaal in hotel Zur Waage. Na de maaltijd schoof iedereen langs de kassa om zijn verblijf af te rekenen.

De patron tekende alles netjes op in zijn Atomaschriftje. Boekhouding op klassieke wijze. Om af te sluiten dronken we er nog eentje op kosten van het huis. Een leuke geste als finale.

Zaterdag 7 mei.
Rond 8 uur zat elkeen weeral naar goede gewoonte aan tafel voor het ontbijt. Geen fietsen meer vandaag, maar koffers maken. En dan ging het richting Altenahr. Wat cultuur opsnuiven of was het ook al prospectie voor een eventuele toekomstige uitstap? 

De parochiekerk van Altenahr in Romaanse bouwstijl opgetrokken wordt in 1166 voor het eerst vermeld. Deze is gesticht door de graven van Are. Het gotische koor werd in 1326 toegevoegd en het gewelf van het schip stamt uit de vijftiende eeuw. De burcht van Are had rond 1100 een vierkant bouwplan. Aan de zuidzijde bevindt zich de oude toegangspoort met toren. Verder zijn op het terrein van de burcht nog de ruïnes van de kapel van rond 1200 te vinden. De ruïne ligt 113 meter boven de Ahr. Na het nodige klimwerk konden we een en ander bewonderen.  Bovendien werden we getrakteerd met een prachtig uitzicht over het Ahrdal.

Nog even een terrasje in de zon en wat koffie. Het was tijd om de terugreis  aan te vatten richting de heimat. De Terrilhackers kunnen weeral een mooi hoofdstuk toevoegen aan de hackerannalen. Vanaf nu wordt het uitkijken en aftellen naar Livigno.

Spannend…. toch?!

Guido