Livigno september 2016

Het was Herman die eind 2015 het idee “Livigno” lanceerde. Iedereen was het meteen eens met zijn voorstel. Italië, daar had men nog geen hacker gezien, 900 km was best haalbaar. Hij verzamelde info over het Alpen Village Hotel en reserveerde. Oktober 2016 zouden de Terrilhackers, voor de gelegenheid aangevuld met André en Theo en de 7 echtgenotes,  voor een Italiaans avontuur gaan. Na Spanje, Duitsland en Frankrijk was dit alweer een nieuwe buitenlandse missie, een uitdaging zou het zeker worden want mtb-en in het hooggebergte, het was volkomen nieuw. Doch Herman wist dat de mogelijkheden in Livigno uitgebreid aanwezig waren…

Livigno ti aspetta…  , en inderdaad, we werden verwacht

Livigno ligt op ruim 1800m hoogte tussen het Nationaal Park van de Stelvio en het Zwitserse Nationaal Park van Engadin. Het 22 km lange bergdorp is beschut door hoge bergketens en heeft een zuurstofrijk en heilzaam klimaat. Het landschapsbeeld rond Livigno vertoont qua aard en sfeer enige gelijkenis met de Himalaya, wat de bijnaam ‘Klein-Tibet’ verklaart. Dit oorspronkelijke boerendorp is uitgegroeid tot een gedroomde winter- en zomerverblijfplaats en ligt ingesloten tussen de massieven van de Ortler en de Bernina. Livigno is tevens een wandel- en fietsparadijs met meer dan 120km uitgestippelde routes. Sinds de 7e eeuw heeft Livigno de taksvrije status bewaard.

Niet zover van Livignio ligt Bormio en wie Bormio zegt, zegt Stelvio, de beroemde col die naast grootheden als Fausto Coppi en Thomas Degendt straks de Terrilhackers mag begroeten.

Zaterdag  17 oktober 2016 :

 5 u in de ochtend , we zullen dan toch maar over Frankrijk rijden hetgeen een goede keuze zal blijken te zijn. Herman heeft intussen in Duitsland Baustellen en Stau getrotseerd, hij zal de trip over 2 dagen doen. 

De klassieke stop in Luxemburg voor koffie en diesel en verder laten we de zonovergoten Elzas liggen. Er wordt nog met voldoening  teruggedacht aan de Morvan  die we nu bijna aandoen. Via de Jura trekken we verder, ook deze streek heeft nog vele mtb-mogelijkheden in het verschiet, we gaan nog lang moeten leven om dit alles ooit bereden te krijgen. Aan de Zwitserse grens nemen we een vignet en langs kilometers tunnels en de imposante Züricher See geraken we in Davos. Het scheelt niets of we zitten op de autotrein. Vergissing van de gps, weet-je-wel. Via de indrukwekkende Passo Foscagno waar het kil is en waar er wat sneeuw ligt,  en de Munt la Schera tunnel, een lange konijnenpijp raken we in Livigno. We installeren ons en genieten van de Prosecco en de schotel hesp en kaas. Het is de inleiding op een uitgebreid buffet. Moe maar voldaan en hoopvol voor wat nog komen gaat in de hoge Alpen trekt de ganse bende om 21u zijn bed in, morgen is het Alpenfest in het stadje. Hopelijk is het ook feest voor de Hackers die nog even van Filip een aanmaning tot voorzichtigheid meekrijgen, nadat hijzelf in zijn eigen biotoop zijn schouder in de vernieling hielp. Hij krijgt bij wijze van troost de trofee van pechvogel. Het is spoedig stil in chalet 7. Een andere pechvogel blijkt André te zijn, zijn fiets of tenminste een deel ervan heeft de rit niet overleefd, hij heeft zijn vehikel moeten thuislaten

Zondag 18 oktober 2016:

Angstvallig worden de gordijnen open geschoven en er klinkt een voorzichtig hoera. Het is droog, al weet je in de bergen maar nooit. Boven tegen de berg hangen witte wolkensluiers. Even ontbijten en overleggen welke kledij nodig is. Om 10 u zijn we weg voor de eerste rit. Het serieuze werk waar we al even naar uitkeken kan beginnen. Het is klimmen vanaf de eerste meter, we zitten op hoogte, elke inspanning resulteert in gehijg en gekreun, nu en dan wordt zelfs een terugkeer overwogen. Binnen de 3 km hebben Jos, Jackie en Herman al kennis gemaakt met de Italiaanse bodem. Mechanisch defect dwingt ons terug te keren op zoek naar Colsonbandjes. Ik zucht even en zie dit niet goed komen voor de komende dagen. Mijn gedachten werken enigszins verlammend, goddank zal dit snel wegebben . Herman wordt gedepanneerd in Bike Park Mottelino en het quintet kan zijn tocht verder zetten. We puffen verder, klimmen en dalen volgen mekaar op terwijl enig mooie beelden van Livigno en panoramische vergezichten zorgen voor verbazing en verwondering. Na 29 km  en 707 hoogtemeters bereiken we het terras van Café Alibi voor koffie en tenslotte een pintje, “Vitamina” op zijn Italiaans. We worden er bediend door een charmante dame en zullen er dus ook de volgende dagen steeds weerkeren. De mysterieuze dame zullen we echter nooit meer zien,  enkel de huismussen houden ons telkens opnieuw gezelschap.

Nu nog de klim naar het hotel, op zijn minst gezegd: ook stevig.  La Giro delle Tee - Malga Vago zit erop. Het was een eerste rit en ze mocht er wezen. Pittig was het alleszins en dat zou de komende dagen niet anders zijn. Het dagelijkse bezoek aan de bar voor het aperitief met hapjes van het huis gevolgd door het avondmaal worden een vast ritueel, net als het (te) vroeg slapen gaan. Ik duik nog even mijn nieuwe  boek in, “Stoner”, geschreven door John Williams, de perfecte afsluiter van een bijna perfecte dag.

Maandag  19 oktober 2016:

Het zou de Mottelino worden vandaag. De berg torende hoog boven ons uit, de terrils zijn maar klein bier. Het was even zoeken en oriënteren naar de juiste richting maar dan waren we vertrokken.. .

En wat bleek, de eerste 16 km waren precies dezelfde als gisteren.  Theo, wipte net als gisteren over de plastieken buis die de weg dwarste. Helaas, wat gisteren zo vlot ging, resulteerde vandaag in een duik met een pijnlijke knie als gevolg. De buis was nat door de dauw en dus glad. Even bekomen en dan maar verder.  Het herhalingsgedeelte  was slechts de opwarming voor een fantastische klim naar de Passo Eira, 2208 m hoog, eerst een steil paadje,  het stuk asfalt dat op zeker ogenblik volgde na de grijze kiezelweg namen we er graag bij. Het gaf ons bovendien de mogelijkheid om het Bikepark en de waaghalzen op hun downhillfietsjes vanuit de hoogte te bewonderen, bovendien was er op dat ogenblik  bij niemand enig vermoeden dat we straks deze afdaling zelf voor onze rekening zouden nemen. We waren echter nog niet op onze eindbestemming. Twee pittige klimmen van terrilniveau  en dan was het nog de kruisweg volgen, en wie kruisweg zegt weet dat het afzien wordt. Er zouden nog heel wat hoogtemeters volgen. We zouden vandaag met gemak over de 1300 hoogtemeters gaan. Het was de prijs die we betaalden voor prachtige vergezichten over de bergen , over Livigno, de stad  en zijn meer.  Boven, onder het kruis en statie 14, werd de klassieke groepsfoto gemaakt. En dan zou de afdaling via het Bikepark volgen, maar eerst koffie en appelstrüdel.

De afdaling was niet niks. Herman en Jackie waren binnen de kortste tijd vertrokken en lieten zich volledig gaan in een  afdaling die bestemd was voor bikers met aangepaste helm, fiets en uniform.

Theo, Jos en Guido, die op de verkeerde piste geraakt waren, opteerden voor voorzichtigheid en hadden al snel in de gaten dat schansen, bochten en afdalingen wat te hoog gegrepen waren. Deels te voet, deels op de fiets bereikten we onze eindbestemming in café Alibi. Het was nog even zoeken naar Jackie. Het was nog even vrezen voor wat hij mogelijks uitgespookt had tijdens de afdaling, maar het was goddank zorg om niets. Jackie was al richting de mysterieuze dame in café Alibi. En terwijl we opnieuw genoten van koffie, Lemumba en bier bleef de lift de bikers naar boven brengen voor hun uitdagende afdaling. Het was een aanhoudend gewemel op de bergflank.

Later zou blijken dat we er in geslaagd waren om die dag en voor het eerst, de batterij van Herman leeg te rijden. Hij had echter wijselijk gezwegen, want anders hadden we hem beslist nog even op wat meer klimwerk getrakteerd. We waren nu wel overtuigd van zijn kwetsbaarheid. Alles is eindig, zelfs de batterij van Herman.

Dinsdag 20 oktober 2016

Het zou een rustige overgangsdag worden, een bescheiden ritje: Valle di Livigno, ten minste dat was de bedoeling maar eenmaal aan het meer van Livigno aangekomen, was de drang en de verleiding zo groot dat er toch maar aan het extra klimmetje begonnen werd. Het klimmetje leverde het ene na het andere mooie landschap op. De honger naar meer en hoger leek niet te stillen. De klim werd alsmaar pittiger, na elke bocht werd de roep naar wat vlakke meters meer hoorbaar. Uiteindelijk zouden we op een 5 tal km van 1729 naar 2292 m gaan, de Passo di Valle Alpisella. Maar het was de moeite , een enig mooi en divers landschap was de fikse  beloning voor het kwartet van de dag. Jos had  vandaag zijn grote  conditie getoond, hij zou het de volgende dagen opnieuw demonstreren. Zo gaat dat met die echte profs, pieken op het juiste moment. Herman had zichzelf een snipperdag gegund en was op citytrip naar het kleine Bormio . Stilaan waren we  goed op weg naar het Laghi di Cancano, een heel eind verder dan de oorspronkelijke planning. De zon die ons de ganse morgen vergezeld had, werd langzaam verdreven door grijze wolken. Het weer leek helemaal om te slaan en dus besloten we om rechtsomkeer te maken. De pittige klim werd een pittige afdaling en tijdens deze afdaling werden we verwelkomd door een kudde geiten, die de weg blokkeerden. Na enig aandringen begaven ze zich naar de steile afgrond en konden wij onze weg vervolgen.  In restaurant Alpiselli trakteerden we onszelf op koffie en hotdog. Het kleinood met mosterd smaakte heerlijk. Dan ging het verder naar de oorspronkelijke track en uiteindelijk zouden we 36 km en meer dan 800 hm realiseren. Vlug de douche in en dan een bezoekje brengen aan Bormio.

Bormio is een klein stadje in de Italiaanse provincie Sondrio, het ligt in een breed dal in het hoogste deel van het Vattellina en wordt gedomineerd door de 3075 m hoge wand van de Mont Reit.  Het centrum van Bormio heeft een middeleeuws karakter met enkele gezichtsbepalende  gebouwen  als de grijze stadstoren met zijn zwaluwkantelen die we helaas nergens konden betreden, de kerk San Gervasio e Protasio waarin het stadskantoor gevestigd is en de kerk San Vitale met zijn ranke klokkentoren waar de orgelist ons verwelkomde op een stukje orgelmuziek. Via de geplaveide straatjes trokken we langs de moderne voetgangersbrug en kwamen uiteindelijk terug in het stadje terecht. Flanerend langs de winkeltjes doken we even in het ijswinkeltje binnen en genoten er van een heerlijk Italiaans ijsje. Het tussendoortje dat voorafging aan onze dagelijks buffet met voorgerecht, twee soorten pasta’s en de hoofdschotel. Het aperitief en het dessert maakten het geheel compleet.

Voor het echter zover was hadden we eerst even gezocht naar parkeermogelijkheden want Bormio is nu eenmaal een van de drie vertrekpunten  van de beruchte klim van de Stelvio, de natte droom van enkele Hackers. Toen we deze parking gevonden hadden, ging de weg terug over de hoge pas naar het kleine belastingparadijs Livigno. De douaniers zouden ons opnieuw ongemoeid laten passeren.

Moe maar voldaan werd de dag afgesloten .

Woensdag 21 oktober 2016

De recuperatierit zal zeker voor vandaag zijn nu er beslist is dat we morgen naar Bormio trekken voor de beklimming van de Stelvio. Jackie krijgt de eer om Theo te vervangen als Gps. Na 20 meter gaat het smalle privépaadje langs het hotel al steil omhoog richting het Larixpark, een klim- en avonturenpark.  Al snel herstelt zich de pikorde en kent elkeen weer zijn plaats. Het wordt een leuk ritje aan een gezapig tempo, in en rond de vallei van Livigno. Het stukje tocht wat gisteren als te veel aanzien werd , werd vandaag wel gedaan.  Eerst werd er op verzoek van Jackie nog even een steen verlegd in de Spöl, het riviertje dat dwars door Livigno stroomt en uitmondt in het meer en  waarvan Herman de diepte en de doorwaadbaarheid getest had met zijn e-bike. En terwijl Jackie de steen verlegde in een rivier op aarde, waardoor het water nooit meer dezelfde gang zou gaan,  werd bij Jos het gat in zijn cultuur bijgewerkt, werd hem tekst  en uitleg gegeven bij het betere levenslied en werd hem duidelijk gemaakt wie Bram Vermeulen wel mocht zijn. Jos waagde zich echter niet tot het verleggen van zijn steen, hij vond het allemaal maar niks. Terrilhacken is niet alleen fietsen, het is ook eten en drinken zoals uit de vele Whatsapps blijkt, maar het is evenzeer wat cultuur snuiven. De “steen” zou nog dagen het centrale thema uitmaken en het zou “Hoe-lang” de Chinees van Jos helemaal naar de achtergrond verdringen. Terug in de stad is het tijd voor koffie, Lemoemba en zelfs een Marguerita, geen pizza maar Italiaanse wonderdrank.  De zon en de wolken wisselen mekaar af. Theo en Jackie besluiten naar het hotel te gaan terwijl Herman en Guido onder de deskundige leiding van Jos via de weide waar het boerenfeest, Festa dell'agricoltura,  trekken. Met kennis van zaken aanschouwen ze de proper gewassen en gestreken koeien en  wonen een heuse veeprijskamp,  de  esposizione degli  animali, bij om vandaar uit de rit verder te zetten richting Lago Livigno. Herman mag er nog even proeven van de rit van gisteren. We maken nog wat mooie foto’s  van de wolken en bergen  die de zon in het water reflecteert. Jos die zich in de rol van ontdekkingsreiziger heeft geplaatst , loodst ons langs en door een rivier de ongerepte natuur in.  Niets vermoedend heeft hij opnieuw weer heel wat stenen verlegd, en zodoende zal Livigno en zijn stroom nooit meer hetzelfde zijn.  Na enkele kilometers besluiten we op onze stappen terug te keren. Het was weer een prachtige rit en hopelijk de ideale voorbereiding op het avontuur van morgen.

Donderdag 22 oktober 2016

De Stelvio:

De Passo dello Stelvio  ( Duits: Stilfserjoch) is een bergpas in de Italiaanse Alpen. De bergpas is vooral bekend vanwege wieleretappes in de Ronde van Italië. De Stelvio is een van de hoogste verharde bergpassen in de Alpen. Hij werd in 1953 voor het eerst beklommen. Fausto Coppi, die vijf maal de Ronde van Italië won, kwam  er als eerste boven.

Het is nog wat fris en overtrokken als de laatste herstellingen aan de fietsen worden aangebracht. Banden worden bijgepompt, veringen geblokkeerd. De weersvoorspellingen zijn  unaniem,  dit wordt één van de betere dagen. Tijdens het ontbijt was enige spanning en nervositeit merkbaar, iedereen was benieuwd naar wat het uiteindelijk zou worden. De temperatuur steeg letterlijk en figuurlijk, het was moeilijk om de juiste outfit samen te stellen. De autorit naar Bormio wordt georganiseerd, we trekken opnieuw over de hoge bergpas, passeren opnieuw de douane die nog even nors kijkt als de vorige keer maar ons ongemoeid laat.  De auto’s worden geparkeerd in Bormio, de fietsen van de drager gehaald. Nog eenmaal een collectieve plaspauze en het gezelschap was weg. Herman met de turbo op kop was al snel niet meer te bespeuren. De eerste bordjes van de genummerde bochten dienden  zich aan en elkeen raakte stilaan in zijn eigen ritme. De helm gaat al snel af, de eerste zweetdruppels parelen naar beneden. De kilometers dikken  aan, de tijd verstrijkt. Het objectief 2u30 lijkt alsmaar meer haalbaar te zijn. Maar wat moest nog komen?  Eerst  de tunnels, de galleria zoals ze genoemd worden en dan in de verte,  de haarspeldbochten, 39 stuks zullen we passeren . Het wordt stilaan ernst maar het landschap wordt alsmaar mooier, de afgelegde weg indrukwekkender. De wijzer van de klok schuift richting 2 uur activiteit terwijl in de verte gebouwen opduiken die wel eens de top zouden kunnen aangeven. Nog even ontgoocheling als blijkt dat we nog 8 km voor de boeg hadden i.p.v. 5. Knieën worden stram en het achterwerk doet al aardig pijn, steeds meer. Eindelijk verschijnt er de geschilderde "nog 3 km” op het wegdek, even de pijn verbijten en na 2u10 passeren Theo en Guido de meet. Herman had inmiddels zijn eerste pint en zijn batterij bijna leeg. Het was nog even wachten op Jackie en Jos die na een puike prestatie het vijftal  vervolledigen. Het was tijd voor warme choco, de fotosessie en een schitterende, imposante afdaling. Het lijkt onwezenlijk dat we deze weg in de andere richting hebben afgelegd, het was rijden door een fotoalbum met na elke bocht een nieuw en al even indrukwekkend plaatje.  Voldaan werd er nog nagenoten en iedereen was ervan overtuigd dat we dit in geen geval hadden mogen missen. 24 km, 1500 hm en 39 bochten, maar het waren vooral mooie beelden voor eeuwig vastgelegd op het netvlies.

Er zou nog uitgebreid en uitbundig verteld en nagenoten worden van een zoveelste schitterend wielermonument. Met enige fierheid mochten we ons toevoegen aan het eminente clubje van helden dat ooit de Stelvio heeft bedwongen, en dan nog met de Mtb.

“On peut être héros sans ravager la terre”. (Men kan een held zijn zonder direct de wereld te verwoesten). Nicolas Boileau: Frans dichter 1636-1711

Vrijdag 23 oktober 2016

Zou het nu dan eindelijk het recuperati ritje worden of niet. Jos, de man in goede vorm,  had echter nog een ritje in gedachten. De Tour del Corosello 3000. En inderdaad de 3000 wees op 3000 meter hoogte, opnieuw een huzarenstukje zoals achteraf zou blijken. Met de moed der wanhoop werd er begonnen, rustig langs de kabbelende rivier en de speeltuin der marmotten sleepten we ons voort. Enige stramheid van de Stelviorit was nog merkbaar, de week met dagelijks een mtb-rit  begon stilaan te wegen. De eerste halte was het restaurant “Alpe Fideria” waar de dames daags voordien  hun honger hadden gestild. De koffie smaakte wat flauw, het was zeker geen Lavazza, volgens sommige kenners. We kruisten de rivier een laatste keer en de weg werd grilliger. De marmotten konden nog op weinig interesse rekenen, het was nu puur een kwestie van overleven, overeind blijven en hoogtemeters maken.  Zelfs Herman zwalpte van links naar rechts en puurde de hoogst haalbare ondersteuning uit zijn E-bike. Jos leek de moedigste maar ook hij moest op zeker ogenblik voet aan de grond zetten nadat eerder Theo door een rolkei was afgeremd. Guido, bij wie het vat helemaal af was, kon het viertal enkel al hijgend nakijken, pijnlijke knie, te weinig  gedronken, diverse redenen waren denkbaar voor zijn afgang. Jackie toonde zich solidair en stapte moedig met hem mee. Het zou nog een drietal km kwelling worden, de laatste honderden meters waren goddank weer fietsbaar. De top werd gehaald, hoog boven Livigno zagen we het meer, de huizen, ons hotel. En dan kwam de afdaling, via een downhillparcours in wording  werd gekozen voor de kortste weg naar de stad die onder aan onze voeten in de zon lag. Via heel wat bochtenwerk kwamen we  uiteindelijk terug op de verharde weg met een indrukwekkend hellingspercentage naar beneden. De remmen schreeuwden het uit. Veilig en wel werd de hoofdstraat van Livigno bereikt en konden we ons begeven naar het inmiddels vertrouwde terras in de Via Fontana voor Lemumba en Panini Italy en een birra als afsluiter. 26 km en 1200 hm. Het was goed geweest. Het was tijd voor wat rust en wat shoppen, de taksvrije omgeving nodige uit tot aankoop van wat geestrijk vocht. De stadsbus loodste ons netjes heen en terug en mooi op tijd voor de verrassing van de chef: vino en formaggio. Klokslag 18 u stond het busje en de oude jeep gereed om ons naar Via Falluchi te brengen, de vehikels brachten ons terug de bergen in op vertrouwd terrein. Het was wel geduld oefenen want de kleine kudde melkvee was niet echt gehaast en zorgde voor een flinke wegversperring. Bij aankomst stonden de wijn, de hesp, kaas en saucisse gereed en kon ieder zich tegoed doen zonder enige beperking. Wie wilde liet zich rondleiden in het mooie authentieke,  gerestaureerde huis, wie kou had vond  een plekje tegen de warme schoorsteen. Het was een gezellige bedoening en ieder kon naar hartenlust proeven. Tegen dat de duisternis viel werden we netjes teruggebracht naar ons hotel om met een bijna volle maag terug aan te schuiven aan tafel. Trop is teveel, maar uit goed fatsoen deden we ons tegoed aan opnieuw heel wat lekkers.

Er werd inmiddels een eerste informele evaluatie van ons Italiaans avontuur gemaakt en het dient gezegd, het oordeel was unaniem positief. Nog even was het nagenieten van Vitamina, Prosecco, Hugo , Whisky, voor elk wat wils. Het was de laatste avond, de zwanenzang. Straks zouden de koffers al gemaakt worden en morgen na het ontbijt zou ieder weer huiswaarts vertrekken, met de koffer vol vuile was maar vooral met heel veel mooie en sportieve herinneringen aan een schitterend avontuur. Het was inmiddels al wat kouder, het zou gaan vriezen op 1800 meter hoogte.

Zaterdag 24 oktober 2016

Iets vroeger dan de voorbije dagen zat ieder aan het ontbijt. De  vertrouwde geur van spek en eieren, de warme croissants en koffie vulden de ruimte. Geen triestheid omwille van het nakende afscheid maar vooral dankbaarheid om een heerlijke voorbije week, met weersomstandigheden beter dan verwacht (al lijken de Terrilhachers hierop een abonnement te hebben), met een avontuur zonder noemenswaardige pech of accidenten, in een schitterend decor en met een leuk gezelschap. Rekeningen werden vereffend, koffers en fietsen geladen. En nadat de ruiten ijsvrij waren gemaakt namen we afscheid en vertrokken voor een behouden en rustige rit richting Vlaanderen.

Veilig terug thuis wordt het nog nagenieten en misschien al dromen van een nieuw avontuur. Zouden de Pyreneeën niet mooi ogen naast Mont Ventoux, Stelvio, Galibier, Alpe d’Huez? Ik denk het wel … !

Tutti grazie per la bella vacanza in Italia

Ci vediamo a Livigno

Arrivederci

Guido