mei 2017: Vianden Luxemburg

12 mei 2017: de Terrilhackers ontdekken Luxemburg.

Na het Zwarte Woud, Winterberg, de Moezel en de Eifel was het de beurt aan het Groot Hertogdom Luxemburg voor een kort voorjaarstripje.

Via Maastricht richting Verviers naar Steinebrück en dan secundair en al sightseeing naar Vianden, een klein stadje in het noordoosten van Luxemburg, dicht tegen de grens met Duitsland. De genegeerde deviation zorgde nog voor een stevige afdaling van 12% tot aan de Our. Enkele kilometers stroomopwaarts en we kwamen aan in Hostellerie Nagel, waar we de groep vervoegden en genoten van onze eerste koffie. Ter gelegenheid van de 5-de verjaardag van de Terrilhackers hoorde daar een stukje vers gebak bij. Boterhammen eten, installeren en om 14 u stond iedereen gereed voor de eerste mtb-opdracht. We namen afscheid van de vrouwen die hun wandelschoenen aangetrokken hadden en die naar die Altstadt met gigantische burcht zouden klimmen, het aanbod om met de stoeltjeslift te gaan werd straal genegeerd. Asfalt en veldwegen, op en neer,  wisselden mekaar af langs geel en groengekleurde akkers van jong graangewas en koolzaad maar ook langs frisgroene beukenbossen. Hellingen kort en lang, soms met stijgingspercentages  van meer dan 15% zorgde voor  stilte in de groep, geen gebabbel meer, enkel gehijg en aftellen naar de top. Zo arriveerden we in Bettendorf, dorp aan de Sure waar we in de lounge op het terras onze dorst lesten en even tot rust kwamen. Deel 2 van de rit  zou bij momenten nog pittiger zijn wat klimmen betrof, maar dan kwam plots de burcht van Vianden in het vizier. Een lange afdaling bracht ons terug op onze bestemming. Douchen en dan aan tafel. Een wat sobere maaltijd en wat miscommunicatie zorgden voor een voedselrel die ook nog de volgende dagen zou nazinderen in ons verblijf. Voedselpakketten en avondmaal voor de komende dag werden afgezegd tot groot ongenoegen en ongeloof van de barkeeper. Het zou nooit meer goed komen tussen ons en hem, tenminste zo werd gevreesd. Toch werd er nog clandestien een Jagermeister gedronken op een ondanks alles  geslaagde dag. 37.9 km met 870 hoogtemeters. Het was tijd om te gaan slapen

Zaterdag 13 mei

De koninginnenrit stond op het programma. Theo had, zoals gewoonlijk, geen moeite gespaard om de nodige kilometers aan mekaar te breien. Puzzelwerk waarbij je steeds het onverwachte mag verwachten. Na het ontbijt ging het meteen naar de andere oever van de Our richting het hoger gelegen stadsdeel  en het imposante kasteel van Vianden dat hoog boven het bos torent. Marc voelde een eerste pijnscheut in zijn nog onvoldoende opgewarmde spiermassa.  Langs het lokale actionpark zou de weg opnieuw leiden naar jawel, het wit kapelletje. Hackers en witte kapellen, het is altijd een uitdaging op zich. “Heil für die kranken”, kon ik binnen boven de brandende noveenkaarsen lezen. “Heil für die Terrilhackers”, had ik er willen bijschrijven. Op en af over boswegen maar ook smalle richels met in de verte altijd mooie uitzichten. Het was tijd voor de eerste fietswandelstroken, stukken waarbij je droomt dat je ze kan  fietsen maar waar je meestal  helaas jezelf en de fiets aan de hand naar boven duwt. Door het Indian Forest en Le Jardin Napoleon kwamen aan het Point de Vue, Victor Hugo, de Franse schrijver uit de 19-de eeuw, vooral bekend van zijn boek, Les misérables, verbleef ooit in ballingschap in Luxemburg.  Het was alleszins een mooie stopplaats met uitzicht op het Ourdal.  Na de lange klim volgde natuurlijk de afdaling die ons tot aan het grote bassin bracht, miljoenen kubieke meter water voor de productie van groene stroom. We zouden deze plas echter links laten liggen en ons van de andere kant van de weg op  bedenkelijke paden begeven. Alles leek goed te komen, via het bos kwamen we op een verharde afdaling met veel haarspelbochten terecht waar de dalers onder ons zich even konden laten gaan. Helaas moesten we terugkeren op onze stappen om opnieuw op bijna onontgonnen terrein terecht te komen. Jackie kon noch net de prikkeldraad ontwijken, Herman moest zijn oude judotechnieken boven halen toen hij in de modder overkop ging en toch nog veilig kon landen, Mark zou zijn stempel nalaten in de vorm van een spoor van boven de helling tot beneden door gewoonweg de ganse afdaling zijn achterwiel al remmend te blokkeren. We kwamen aan in Stolzembourg waar Guido, die zijn drinkbus in het hotel vergeten was, de nodige drankvoorraad kon binnen doen in het lokale stamcafé. Het was nog net geen 12 uur, we zouden het middagmaal nog even uitstellen en onze weg vervolgen. De track zou ons opnieuw een aanbod van fietswandelen aanbieden doch het aanbod werd afgewezen. Een kleine muiterij zorgde voor een herziening van de plannen. Jos, Jackie en Theo hadden nochtans al een inspanning geleverd om het traject te verkennen. Uiteindelijk kwamen we terug op de geplande route maar niet voor lang, plots waren we overgeleverd aan het oriëntatievermogen van Theo en Jos. Geen man over boord, zij brengen steeds wel een valabele oplossing. Vandaag was het niet anders. Na het nodige klimwerk kwamen we boven op het plateau terecht. De wind blies in het nadeel maar Wahlhausen kwam stilaan tevoorschijn achter het wiegende graangewas. Een dorp met 231 inwoners maar wel een restaurant, E’slecker Stuff. De omeletten jambon en champignons met frieten zouden  er heerlijk smaken. De dreigende wolken trokken langzaam voorbij. Het oorspronkelijk programma werd hertekend. We zouden een iets kortere route nemen naar de St-Nicolasberg en het Bassin. Eerst werd er een rondje gemaakt rond de grote plas en nadien was het de trappen op om het geheel te overschouwen. De terugweg werd nu echt ingezet, de afdaling kon beginnen, eerst nog even over de macadam dan kilometers onverhard. De durvers onder ons konden hun hartje weer ophalen. Voor we er erg in hadden stonden we aan ons hotel, te vroeg volgens de planning maar geen nood, de resterende tijd zouden we op het terras doorbrengen waar een charmante doch assertieve jongedame voor het nodige amusement zorgde. Net geen 44 km en 1166 hoogtemeters, het mocht gezien zijn. Voor we afdropen naar ons verblijf werd nog even op prospectie gegaan voor een geschikte locatie voor het avondeten. Op het terras langs de Our zouden we de mixed grill, de lamscarré, de salades en de pizza’s verorberen. Helemaal afsluiten deden we in ons eigen hotel met een beetje alcohol. En terwijl Blanche de Belgische kleuren zou verdedigen op het songfestival, werd er hier en daar al aardig gesnurkt. Recupereren en zich klaarstomen voor de laatste dag , heet dat dan. Enkel de Diehards zouden  effectief wachten op “ the points for Belgium” en zien dat we met onze Citylights zouden stranden op een mooie vierde plaats.

Zondag 15 mei ’17

’s Avonds en ’s nachts waren de eerste buien al gevallen. Het was grijs maar droog als we na het ontbijt voor onze laatste geplande tochtje van 22 kilometer vertrokken. Lang zou het echter niet duren voor zich de eerste klimkilometers zouden aandienen. Lang zou het niet duren voor de hemelsluizen open gingen, wij onze regenjasjes aantrokken en desondanks flink nat zouden worden. Roth an der Our, Fouhren en Wahldorf, verbonden met mekaar door een gepijlde MTB route in een gevarieerd landschap stonden op het zondagsmenu. En plots stonden we opnieuw aan het bassin. De mtb-route werd netjes gevolgd en een lange afdaling  bracht ons uiteindelijk naar Bivels. Onderweg waren Marc  en Guido nog eens gestopt aan het point de vue en genoten er van de laaghangende wolken die de vallei van de Our vulden. Marc zou van de gelegenheid gebruik maken om zijn regenjas terug uit te smijten, niet vermoedend dat er nog een flinke bui zou volgen. Terwijl we de Our volgden goot het water uit de hemel, het kon ons echter niet afstoppen, we zouden immers rond 12.00 u terug in het hotel moeten zijn en een koffietje onderweg zou mooi meegenomen zijn. Voor het zover was moesten er nog trappen gemaakt worden en moest er nog een klim met terrilallure afgewerkt worden. De weerman had inmiddels de kraan dichtgedraaid en na een stevige inspanning kwamen we terug aan ons wit kapelletje. De 22 km met zijn 661 hoogtemeters zaten er zo goed als op. De laatste afdaling kon beginnen, even nog een tussenstop aan het kasteel en dan rechtdoor naar het terras met onze vriendelijke doch assertieve jongedame. Vier maal Lavadza, een chocolat chaud en een Chimay bleu, dat hadden we verdiend. Het was tijd voor de wasbeurt. Jackie bood ons zijn douche aan en in een mum van tijd zat het zestal flink gewassen en gestreken aan tafel. De Flamküche, de specialiteit van de zaak, zou onze honger stillen. Rekeningen werden vereffend, oude vetes met ons gastverblijf waren plots vergeten. Met een gerust gemoed konden we afscheid nemen. Het was weeral een leuke ervaring, een waardige uitstap als beloning voor onszelf voor vijf jaar terrilhackerschap.

Met dank aan Theo, Jos, Jackie, Marc, Herman, M.Claire, Renilda, Rita en Lieve