Het heeft wat geduurd maar bijgevoegd kan je mijn reisverslag van Rosas 2013 lezen. Er horen natuurlijk heel wat foto's bij deze verslaggeving maar deze zal ik op een usb stick doorgeven. Jos en Rita hebben ze inmiddels ontvangen. Veel leesplezier.

Reisverslag Rosas 2013

Vrijdagavond 5 april 2013, eindelijk was het zover. De laatste werkdag van de week zat erop, de koffers stonden gereed. De tocht richting Rosas kon beginnen. Nog even werd een kaarsje gebrand op de goede afloop en een vlotte reis. Samen met webmaster Jos en Rita trokken we de koude nacht in en lieten we de laatste sneeuwresten in de Ardennen achter ons. Hoe meer naar het zuiden we gingen, zou het alleen maar warmer kunnen worden. Door de donkere nacht schoven we op richting onze eindbestemming. Enkele tussenstops om te eten en te tanken werden ingelast en verder was het rustig rijden, rijden en rijden om tegen het ochtendgloren de Spaanse grens over te steken. De laatste péage in Figueras en dan met vermoeide ogen al sightseeing richting Hotel Montecarlo. Er volgde een hartelijke verwelkoming van onze voorgangers ofschoon we stiekem gerekend hadden op een muzikaal onthaal. Het was een beetje thuiskomen ook al was het voor mezelf pas de derde maal dat ik Rosas aandeed. Voor de eerste voormiddagrit werd feestelijk bedankt. Even op adem komen en rustig installeren leek me meer aangewezen.
In de namiddag volgde dan de verkennende ronde. Het was nochtans fris. De eerste klimmetjes deden zich gevoelen in de kuiten en hop we waren vertrokken, we hadden een afspraak met Dali, Cadeques zou ons verkleumd van de koude ontvangen. Jackie kroop net niet in het vuurtje om zijn koude ledematen tot leven te brengen. De heerlijk warm choco met cocos deed ons herleven. Er werd wijselijk gekozen om de terugweg aan te vatten langs de verharde weg. De eerste 47 km zaten erop. Het eten smaakte voortreffelijk. De eerste nacht werd er heerlijk geslapen.

Zondagmorgen,

de dames trokken richting Rosas centrum voor de traditionele markt. De heren hadden hun fiets terug van stal gehaald en zette koers richting Port de la Selva, de baai die naar het noorden gericht is en nogal eens te lijden heeft van de koude Tramuntana. Theo’s gps startte voortreffelijk langs de olijfgaarden doch toen de weg steil omhoog en over de te grote stenen moest gebeuren, werd hij prompt teruggefloten. De meute achtervolgers ging niet akkoord. De plannen werden herzien. Er was voldoende alternatief voor een mooie rit. Bij aankomst in Port de la Selva en zittend op het zonnig terras werden enkele jongens al nerveus. Ze voelde de wind opkomen en er was geen houden aan. De terugweg werd ingezet. Toen onderweg twee wielertoeristen ons passeerden, was het teken gegeven om de achtervolging in te zetten. En de mannen hebben het geweten. Met terrilhackers wordt niet gelachen. Terrilhackers worden niet uitgedaagd, zeker niet in de korte beklimming. De mannen moesten al snel vaststellen dat het geen zin had om in het wiel te blijven zitten. Ook ondergetekende zag in deze rit de kans schoon om even een klein vraagstukje op te lossen namelijk: hoeveel tijdswinst moet je sprokkelen in de klim, om de afdaling te overleven. Het antwoord was simpel, verras de tegenstand, fiets stevig door in de klim zonder veel achterom te kijken en tracht de schade in de afdaling te beperken zonder risico te nemen. Succes verzekerd. Het was een eerste test, 53 km stonden op de teller bij aankomst in Hotel Montecarlo. Het was tijd voor het zondagse aperitief op het terras. Het was echter kil. Ondanks de virale infectie met snot en heesheid werden namiddag planken bovengehaald en masten gereedgemaakt. Het namiddagje planeren en gijpen zou echter de volgende dagen zijn tol eisen.

De nieuwe week werd rustig ingezet.

Een vlak ritje door de stilte der natuur. Het natuurgebied “Natural des Aiguamolls de l’Emporda”, met zijn moerassen, vogels, koeien tot aan de knieën in het water, een must voor elke Rosas bezoeker. Hans en co werden er begroet in de schaduw van het ooievaarsnest. 51 km en dan nog even de modder verwijderen van onze mtb. De fietsopdracht voor die dag was volbracht. Namiddag splitste de groep, de lokroep van zee en wind was voor sommige niet te harden. Jos, en ikzelf en onze vrouwen bleven netjes op het droge. We zouden Theo zijn onoverkomelijk paadje te voet gaan ontdekken. Het was klimmen en klimmen tot op de col St Genis. En eens boven was het genieten van prachtige vergezichten. Vandaar ging de weg naar La Selva de Mar met zijn waterval en romantisch hoekje, de blue lagoon bij mooi helder weer. Na een stevige wandeling van ruim 4 uur was het tijd voor een warm badje en de versterking van de inwendige mens. En ’s avonds volgde in het buurtcafé, de cursus biertappen. Lut van Theo ontpopte zich als voortreffelijke kastelein. Dit was voor herhaling vatbaar maar helaas ’s anderendaags was het sluitingsdag, deel 2 zal dus voor komend jaar zijn.

Op de vierde dag zou Theo afhaken.

De virale infectie of was het toch ook misschien ook een beetje de overdaad aan ontsmettingsalcohol, deden hem besluiten om zijn beddenbak terug op te zoeken. Hij zorgde echter voor de nodige vervang, Lieve zou zijn plaats innemen, de gps werd echter in handen gegeven van Jos en René. Opnieuw ging het via de kustweg richting Cadeques. De temperatuur was vandaag echter heel wat milder dan de eerste dag. Het was heerlijk warm en dorstig. Het bronnetje werd onderweg aangesproken om de dorstigen te laven. En terwijl in de hoofden de keuzes voor het juiste zeil al werd gemaakt, werd er naarstig naar Rosas teruggefietst, elk op zijn eigen tempo. Lieve had aardig haar best gedaan maar moest bij de terugweg toch vaststellen dat de conditie van de mannen al een heel eind meer op punt stond. Terwijl de waterratten hun toevlucht zochten in de baai van Rosas, vechtend tegen wind en golven, trok ondergetekende richting L’ Escala om er de restanten van Grieken en Romeinen te bewonderen, een stukje cultuur opsnuiven en ondertussen genieten van het zonnetje dat meer dan zijn best deed. Het terrasje in L’Escala maakte het bezoek compleet. Dag vier was wederom een voltreffer. En ’s avonds speelde een lokale grootheid in de bar van het hotel de ene dansplaat na de andere, doch niemand van ons voelde de onweerstaanbare drang om nog een danspasje te placeren, wat kletsen aan de toog volstond.

Theo was op woensdag grotendeels herkomen

na zijn dag extra rust. Hij had in gedachte weer een mooie en stevige rit voorbereid. Vandaag zou hij de klimmers op de proef stellen, hellingen van meer dan 20 percent en met zodoende een behoorlijke terrilallure werden onder de wielen geschoven. De windmolens en de militaire installaties waren steeds aanwezig in het landschap. Het werd een pittige rit maar het mocht wel, de spieren waren stilaan opgewarmd. Namiddag was het even genieten van het zonnetje op het terras van mijn hotelkamer. Er stond aardig wat wind en de golven joegen het schuim naar de kust. Ideaal surfweer denk je dan als leek. Aanlandige wind, schuimkopjes, wat moet je meer hebben. Naarstig werden zeilen opgespannen en werd er gepoogd om in het ruime sop zijn weg te vinden. Helaas had niet iedereen evenveel geluk, de wind sloeg de surfer al snel van zijn plankje, de plank en het zeil werden keer op keer en tot grote wanhoop van sommigen terug richting kust gedreven. Het was een pijnlijk tafereel. Zoveel inspanning voor niets. Wat een klotensport, dacht ik bij mezelf, als ik als toeschouwer inspanning en opbrengst in de weegschaal legde. Tegen de grillen der natuur is de gewone sterveling niet opgewassen, zoveel was me duidelijk. Ik heb het terras wat ongemakkelijk verlaten maar wist ook niet hoe ik mijn diensten kon aanbieden aan de medemens die door de natuur werd teruggefloten. Ik heb maar geopteerd om naar het stadscentrum te trekken om wat te shoppen. Bij vakantie horen cadeautjes voor de thuisblijvers, dat was dit jaar niet anders.

Het was inmiddels donderdag.

Theo had Lut en Senne al vroeg in de ochtend naar Girona gebracht. De vlucht naar Eindhoven viel samen met de zonsopgang. Voor hun zat het Spaanse avontuur er al op. Na de pittige rit van gisteren en het gevecht tegen de golven was het tijd voor iets anders, iets rustig. Palau-Salvedera, de paadjes richting Figueras werden aan gedaan. Links en rechts werd er afgeweken. Een mooi paadje links, een aanlokkelijke beklimming rechts, even de overweging om naar de abdij van St Pere de Rhodes te fietsen maar finaal moest de abdij plaats maken voor het romaans kerkje van Sant Esteve de Pedret uit de elfde, twaalfde eeuw in Pedret i Marza. Langs de Muga ging de weg terug naar de heimat. Daar de pier en de haven nog niet bezocht waren, werd geopteerd om dit toe te voegen aan het namiddagprogramma. Theo trachtte inmiddels om het visbestand van Rosas vast te leggen op zijn onderwatercamera. De overige leden van het gezelschap onderwierpen zich gewillig aan de fotosessie op de pier. De haven zou echter niet gehaald worden doordat de mannen plots last kregen van winderigheid en alles in gereedheid wed gebracht voor de volgende surfnamiddag. De dames trokken dan maar alleen richting vissershaven. Ondergetekende genoot van een mtb-ritje naar Cadeques, voor de derde maal deze week, maar voor de derde maal was het genieten, zowel van de mooie klimmen, van de verfrissing op het terras aan het water, van het mooie stadje dat niemand onberoerd kan laten. 320 km Spaanse bodem waren inmiddels platgereden. En ’s avonds in het buurtcafé werd nog even nagekaart en een eerste sangria gedronken. We waren inmiddels aan de vooravond van onze laatste actieve dag in Rosas.

Vrijdagmorgen.

De zon was al vroeg van de partij. Kettingen werden nog even gesmeerd, drinkbussen gevuld. Het zou vandaag nog eens een tochtje worden door ongerepte natuur. Er werd woord gehouden. Van Roses naar Cadeques maar met een aangepaste start. Na amper enkele kilometers opwarming werd er neig geklommen. De extra meegebrachte jasjes verdwenen spoedig in de rugzak. Van Cadeques naar het park Cap de Creus, in aanvang over wegen waar de boer passeerde om zijn vee te voederen doch stilaan veranderde deze weg in de perfecte GR route, mooi rood en wit gemarkeerd. De goede verstaander weet wat dit betekent. En het dient gezegd, Theo had op voorhand toegegeven dat er mogelijks een stukje weg zou zijn dat wat minder fietsbaar zou zijn. Hij heeft woord gehouden. Fietsen werd fietswandelen, een woord dat volgend jaar zal meedingen voor een plaatsje in de dikke Van Dale. Fietswandelen betekent gewoonweg het beklimmen van bijna onmogelijke bergpaadjes met de mtb aan de hand over veel te grote steenmassa’s terwijl armen en benen tot bloedens toe bekrast worden door doornachtig struikgewas. Naar het dient eveneens gezegd. Deze paadjes gaan meestal door pareltjes van natuur. De rit bracht ons naar El Port de la Selva, vervolgens langs de Cala Taballera, itinerari natural, met wondermooie vergezichten over diverse baaitjes, door grillige natuur. De laatste kilometers van de dag gingen over verharde weg richting hotel. De fiets kon gekuist en gedemonteerd worden. De teller gaf 380 km aan en hoogtemeters navenant. En zoals het de voorbije dagen steeds ging, werd de groep in de namiddag weer gesplitst. De surfers gingen in conclaaf waarbij na geruime tijd pallaveren over de wind de juiste plank en het passende zeil werd gekozen alvorens men zich zou begeven in het ruime sop. Jos, Rita, Lieve van Jackie, Guido en Marie-Claire lieten het strand van Rosas voor wat het was en reden naar het natuurpark, 10 km voorbij Cadeques. We werden er ontvangen in het bizarre, onwerkelijke maanlandschap aan het oostelijke puntje van Spanje. En boven het vreemde landschap stak de witte vuurtoren uit. Het moet een akelige omgeving zijn bij nacht en ontij, zoveel is zeker. Maar het is vooral een ongerept stuk natuur dat zoveel mogelijkheden biedt voor eindeloze wandelingen. Deze tochten werden al in gedachten geprogrammeerd voor het komend jaar. Rosas heeft ons nog heel wat te bieden, zoveel is zeker.
Moe maar voldaan werd ’s avonds nog wat nagekaart aan de bar. Als bedankje kregen we van de barkeeper nog een extra borrel aangeboden. Met deze slaapmuts gingen we onze laatste nacht in.

Zaterdagmorgen

werden de valiezen terug ingeladen, de laatste rekeningen werden vereffend. De terugweg kon worden ingezet. Mooi volgens plan en met de rugzak vol goede herinneringen kwamen doen, even maar, want het zal snel Pinksteren zijn, het Zwarte Woud komt alweer heel dicht bij.

Met dank aan alle reisgenoten van het Rosasgezelschap voor deze heerlijke vakantie.

Guido