Rosas 2019

Rosas 2019, een weekje genieten in een notendop

Dag 1: Een zonnige aankomst na een vlotte reis, even acclimatiseren, installeren , fietsen monteren en met de koersfiets een klassieker doen met koffie in Castello d’ Empuries. We waren vertrokken voor een fijne week. De wind nodige de surfers uit om een eerste keer naar het water te trekken.

Dag 2: Bike Marató del Cap de Creus 2019. In onze nieuwe outfit  op zoek naar nieuwe wegen. Zo begon onze rit rustig over het asfalt richting El Bulli. Plots doken  mountainbikers op  vanuit het groen. Een lokale toertocht, dat was de eerste gedachte die opkwam. 400 deelnemers over een afstand van 47 of  72 km op weg richting tussenstop Cadeques. Toen ze echter van de gewone weg afweken  net daar waar we ons al zo vaak afvroegen waar de weg zou heen gaan, was er geen houden meer aan. We begaven ons mee op pad doch toen in de verte het klimwerk (lees wandelen en klimmen) begon was er enige twijfel. Maar goed dat de twijfel overwonnen werd. Het bracht ons een schitterend stuk mountainbike parcours waar we nog jaren van kunnen genieten. Smalle strookjes bezaaid met  stenen,  soms letterlijk en figuurlijk  op het randje maar met een enig mooi uitzicht. En het zou niet de enige ontdekking worden .

In de namiddag was er de koers  Gent- Wevelgem met  Alexander Kristoff al s overwinnaar.

Dag 3:

Bestemming Sant Marti d ‘Empuries voor de foil studenten, helaas geen les tijdens deze week.

Passeren via Parc Natural dels Aiguamolls de l'Emporda. Doch ditmaal ontsnapten we niet aan  de controle en werd ons de toegang tot het park in EL Cortelet ontzegd.  Dan maar over de verharde weg verder, dik tegen ons goesting maar er was geen andere keuze al werd er onderweg niets onverlet gelaten om alsnog nieuwe veldwegen te ontdekken. Op de terugweg leerden ons Leen, Dominique en René de Pirinexus fietsroute kennen, het fietsroutenetwerk op zijn Spaans. Door Catalonië in Spanje en het Franse departement Pyrénées-Orientales (Noord-Catalonië) slingert de Pirinexus, een route met een lengte van 350 km. Het zou daarmee de langste volledig bewegwijzerde route van Zuid-Europa zijn.

Namiddag: naar Cadeques met de koersfiets, 36,9 km, de helft klimmen, de ander helft afdalen en dit  in minder dan 2 u, koffie drinken in het zonnetje niet inbegrepen.

De surfers genoten, eens de branding overgestoken, op het water. Het juiste zeil, de juiste wind, geen evidente sport, veel factoren die meespelen maar wel mooi als je ze zo over het water ziet glijden.

Dag 4:

Opnieuw een ontdekkingstocht.  Werd het de weg naar Cadeques of naar El Port de la Selva? Geen van beide dus maar het wegje tussenin , een stukje macadam richting Perafita, zo staat op het bordje. Al snel veranderde de weg in een doodgewone kiezelstrook  door het natuurpark Cap de Crues, waar we de keuze maakten  naar links en zodoende  kwamen we uiteindelijk toch  uit in El Port de la Selva. Een mooie nieuwe ontdekking doch met het vraagteken wat de andere kant nog te bieden had. Op het vertrouwde terras werd de even vertrouwde warme chocomelk gedronken. Onverhard via Salve de Mar trokken we terug richting Rosas. De mooi geëgaliseerde weg had een totaal andere aanblik dan dat we gewoon waren tijdens de voorbije jaren.

Een 40 tal heerlijke kilometers dreigden te eindigen in mineur toen Theo ei zo na werd aangereden op de rotonde. De Spaanse verkeersregels zullen we nog eens moeten opzoeken.  De geldende regels op ronde punten alleszins.

Dag 5

Regen werd voorspeld. Grijze dreigende wolkenmassa’s kleurden de hemel bij het vertrek.

Via het inmiddels beruchte torentje trokken we  naar Peralada voor koffie en warme chocolade en dan via de Muga en in het onweer terug. 42 tal km over vlakke wegen. Het mag wel eens wat minder zijn. De regen was best wel te harden.

Namiddag was het  grijs en somber: lezen, koers kijken met Vandepoel  als winnaar, naar de toeristische dienst voor meer gedetailleerde kaarten die we er niet vonden maar wel bij de lokale krantenboer wat verderop. De zoektocht naar nog meer nieuwe wegen kan beginnen. Er is nog veel te ontdekken in Rosas en Cap de Creus in de komende jaren, zoveel is zeker.

Dag 6

De zon was terug van de partij,  25 km omgevingsonderzoek, de mooie waterpartij met de stilte, de sound of silence, de doodlopende weg langs de rivier en de onverbiddelijke terugkeer wegens een te steile beklimming, dan nog maar wat hoogtemeters sprokkelen richting dolmen waar we mekaar nog even verloren. Maar spoedig ging het samen terug naar het hotel voor de klassieke zervessa.  Namiddag zette Theo in zijn eentje de  ontdekkingstocht naar nieuwe paden verder, Jackie koos voor een streepje literatuur. Jos en Guido trokken naar Llanca, nu en dan beukend tegen de harde wind om uiteindelijk na 51 km het hotel terug te bereiken. In Rosas is er steeds voor elk wat wils.

Dag 7:

Laatste dag maar met opnieuw een schitterende ontdekking. Via de gekende klim naar de windmolens en de beruchte hondenboerderij werd de doorsteek gemaakt naar Perafita, het wijnkasteel met dezelfde naam als een klein dorp elders in Catalonië. Perafita kende we inmiddels van dag 4. Nu ging het  rechtsom, niet naar El port de la Selva maar richting Cadeques. Het begon een beetje moeizaam maar al snel volgde de weg de terrassen die met veel geduld en vakmanschap zijn aangelegd, een schitterend landschap en heerlijke vergezichten kregen we cadeau. En ja, we kwamen zelfs één Spaanse btt-er tegen die bevestigde dat we op het juiste spoor zaten. Hoe hij er in tegengestelde richting geraakt was, tartte mijn verbeelding. En al moesten we het laatste stukje nog even over het asfalt om Cadeques te bereiken, we waren er met zijn allen over eens dat we een gigantische ontdekking gedaan hadden en dat Rosas en omgeving haar mtb geheimen nog lang niet heeft prijsgegeven. Er is nog voor jaren mtb plezier in Rosas indien lijf en leden het tenminste toelaten.

Namiddag haalde Theo zijn surfmateriaal nog eens uit, trachtte Jos deze prestatie voor eeuwig vast te leggen op de gevoelige plaat met zijn fonkelnieuwe camera en moest Jackie wat bekomen van een weekje labeur. Guido zette zijn gidspetje op en liet de dames kennis maken met El port de la Selva, de haven met zicht op de abdij van San Pere de Rodes en de terrasjes waar lekkere chocolade melk geserveerd wordt. Nadien nog even langs bij de middenstand van Cadeques waar de koffie heerlijk smaakte en de grijze wolken de zon zouden wegdrukken. Het was echter mooi geweest. Voor en na het avondmaal werd er geklonken op weeral een heerlijke week Spanje. ’s Avonds laat werden er nog enkele danspasjes gezet en de laatste zinnige en onzinnige dingen verteld. De nachtelijke wind en storm stonden  in schril contrast met de beleving van de afgelopen week. De terugtocht kon beginnen voor Jos en Guido, Jackie en Theo zouden nog een dagje blijven en op bedevaart trekken naar het witte kapelletje. Hadden zij iets op te biechten of recht te zetten. Wie weet?

Adios Rosas, hasta la proxima.