Rosas 2022: Down the road: busje komt zo...

Donderdag 7 april ’22: Het busje

Het was lang uitkijken geweest, maar nu was het zover. Nadat Corona en al zijn varianten ons leven twee jaar lang hadden gedomineerd was het eindelijk weer mogelijk om naar Rosas te vertrekken . Maar het wachten had ook sporen nagelaten,  er waren een aantal vragen en twijfels gerezen omtrent de haalbaarheid van een lange nachtelijke rit. Als deus ex machina kwam het huurbusje naar voren. Dit maakte het mogelijk om minder kilometers te moeten rijden, vaker te wisselen van chauffeur en zodoende minder vermoeid aan te komen in onze bestemming.  En zo geschiedde.      Het vertrek met een Renault Traffic, vanuit Zonhoven, aan de vertrouwde Driesweg zonder surfmateriaal  dit maal maar met de E-mtb’s,  en ook dat laatste was een aanzienlijke wijziging in het avontuur. Jos nam de eerste horde voor zijn rekening en bracht ons tot Luxemburg om er te tanken en het avondmaal te verorberen. Het ging vlot, geen echte drukte, de start was alvast goed. Terwijl de avond stilaan begon te vallen, nam Jackie het roer over en loodste ons langs de vertrouwde route de soleil richting Dijon. Maar eerst passeerden we nog de stad Metz met zijn mooie kathedraal , gewijd aan de heilige Stefanus. Was het deze laatste die even onderweg een hemelse verschijning deed en de hemelruim verlichtte of was het de sportieve voet van  ex-rallyrijder Jackie die de snelheidscontrole activeerde. Terug thuis zouden we snel weten dat het geen verschijning was maar pijnlijke realiteit. Geflitst en dus een boete van 45€. Tijdens de donkere nacht trotseerden Theo en Guido het gemiezer. Hazenslaapjes werden afgewisseld met koffiepauzes. Het werd stilaan een kwestie van niet te vroeg op de bestemming te arriveren. En samen met het ontwaken van de nieuwe dag, verscheen ook de zon aan de horizon. Er was ons de eerste dagen mooi weer beloofd en die beloftes werden nagekomen. In een stralende zon kwamen we aan op onze bestemming. Het busje en de aanhangwagen werden geparkeerd op de eerste rij en zouden er een week blijven staan. Iedereen voelde zich meteen thuis. Kamers, sommige reeds gereed, werden toegewezen of gewisseld. We konden onze intrek nemen en al stilaan denken aan onze eerste rit.

Vrijdag 8 april ’22: 37 km, 570 hm

De Santa Margarida dijk lag er vredig bij. Fietsen waren gemonteerd behalve die van de onfortuinlijke Jackie. Zijn rem deed het niet. Hij was gedoemd om ontgoocheld achter te blijven die eerste dag en op zoek te gaan naar een fietsenhersteller. Alles zou uiteindelijk in zijn plooi vallen terwijl  door de andere Terrilhackers een eerste rit werd gereden. Langs het Castell de Trinitat naar Cova Dolmen Riera Quarentena (de dolmen voor de ingewijden) werden de eerste hoogtemeters afgemalen. De bouwvallige hondenboerderij van weleer stond te blinken in de steigers. Geen honden meer maar ijverige bouwvakkers die ons zouden welkom heten. Nog even omhoog en dan de afdaling naar de grote baan richting de rotonde Cadeques en Port de la Selva. Na een nachtje niet of nauwelijks slapen mag het wel wat minder zijn en zodoende namen we de macadamweg richting Rosas.  Via de afslag naar het meer en de geitenboerderij begaven we ons op lokale grintpaden om zo terug aan te komen in Hotel Monte Carlo. De eerste rit, het eerste terrasje, het eerste buffet, de eerste aperitief, alles verliep wederom als vanouds. Het was inderdaad weer helemaal thuis komen in Rosas.

Zaterdag 9 april ’22:   82,96 km, 1166 hm

De Santa Margarida dijk was al wat drukker bevolkt, het was weekend en blijkbaar voor velen het moment om af te zakken naar de Spaanse kust. Ook op het water zelf was er behoorlijk wat bedrijvigheid van watersporters, die blijkbaar al vroeg uit de veren waren . Voor sommige Terrilhackers, waaronder ondergetekende, en waarvoor mijn excuses,  is en blijft op tijd komen tijdens vakantie en in vrije tijd nog een heikel punt. Het ontlokte gastro-enteroloog Theo echter onderstaande definitie van “te laat komen” namelijk: te laat bestaat enkel bij diarree en betekent niet tijdig op de pot geraken. Een omschrijving die echter niet door iedereen gedeeld werd of op sympathie kon rekenen. Belangrijker was echter het feit dat Jackie weer kon aansluiten bij de groep nadat zijn rem hersteld was.  Via de Ciutadella naar El Mas Oliva klommen we via het bochtige  stukje macadam naar de vertrouwde kiezelweg. We zouden er het gezelschap krijgen van een Vlaams koppel dat echter even snel afhaakte dan dat het erbij gekomen was. He t vredige Selva de Mar en haar blauwe lagune, Sant Sebastia de Selva de Mar, een kerk ruïne en begraafplaats waren de vertrouwde beelden en dan toch weeral een nieuw stukje klim richting Port de la Selva. Het klimmen smaakte echter naar meer hoogtemeters, het Monestir de Sant Père de Rhodes schreeuwde vanuit de  hoogte naar de bende ongelovigen, die zich met strakke tred en wat ondersteuning richting het klooster begaven om vandaar uit een bescheiden poging te wagen om off road in Villa Juiga te geraken. Helaas moesten ze deze poging al snel staken wegens waarschijnlijk moeilijk of onmogelijk, aldus een toevallige passant-wandelaar. Uiteindelijk verliep de afdaling via de grote weg naar Palau-Saverdera en dan naar het hotel. Het was trouwens hoog tijd om te eten.

In de namiddag fietsten we langs de gekende grindwegen  naar het natuurpark Els Estanys. De aanwezige vogelaars konden onze aanwezigheid niet echt pruimen. Het lijkt overal op deze aardkluit hetzelfde. “Natuurliefhebbers” die ons MTB-ers aanzien als een stelletje paria’s. Hoe onterecht. We delen in sé dezelfde passie namelijk genieten van datgene wat de schepper gecreëerd  heeft, alleen de wijze waarop is natuurlijk anders.

We vervolgden onze weg naar Castello d’Empuries, zagen hier hoe de  kruisiging van Christus nog eens overgedaan werd en opteerden om zelf op het pleintje een koffietafel te organiseren. Na het koffietje ging het via de mooie bloemenweide naar onze vertrouwde stek in Hotel Monte Carlo.

Zondag 10 april 2022:  68.71 km, 333 hm

Voormiddag trokken de mannen vanuit een zeker echtelijk plichtsbewustzijn met de vrouwen naar de plaatselijke markt. Het was alsof we thuis waren in ons eigen Zonhoven maar dan met minder kooplust, geen versgebakken haantje of ribbekes, geen verse groenten of fruit maar gewoon slenteren, kijken en vaststellen hoe in feite elke markt overal hetzelfde is. Na deze inspanning hadden we wel een kleinigheidje verdiend op het zonovergoten maar winderig terras.

Zondag rustdag, doch niet voor de terrilhackers die plannen hadden gesmeed om na het middagmaal vanuit Rosas naar de watervallen van Boadella te trekken. Via Empuribrava ging het naar de oever van de Muga,  langs vruchtbare landbouwgrond en vlakke, uitgestrekte akkers naar Vilanova de la Muga. Elke kronkeling van de rivier werd gevolg tot Pont de Molins, een dorpje van slechts 517 inwoners maar met vele mooie wandelwegen. Langzaam zou het landschap veranderen en werd de vlakte steeds meer heuvelachtig. Het eerste echte hoogteverschil werd langs de trap gerealiseerd. De garageondersteuning op onze e-bike zou zijn deugdelijkheid hier bewijzen. In  Les Escaules raakten we het spoor bijster, na tevergeefs  klimmen werd we terug naar het goede spoor gewezen alhoewel, het was pas na het nodige zoekwerk dat we via de steile trapjes naar beneden El  Camino Natural de la Muga terugvonden, een mooi stukje parcours langs het water. De batterijen hadden al één en ander verlies geleden.  Boadella en zijn stuwmeer lagen nog een heel eind verder weg . Op enkele kilometer van Boadella werd rechtsomkeer gemaakt en dus geen Panta de Boadella, geen watervallen en geen stuwmeer zoals oorspronkelijk verwacht. het zou voor een andere keer zijn. Na het herstellen van Guido’s platte band ging het terug via Pont de Molins tot Vilanova de la Muga en Castello d’Empuries naar Rosas. Al bij al een mooie tocht op een mooie Palmzondag.

Maandag 11 april 2022:  69.84 km,  1349 hm

Geen reis naar de Costa Brave zonder een bezoek aan Cadeques, het sprookjesachtige vissersdorp in Alt Emporda en het natuurpark Cap de Creus. Vanuit Rosas langs Cale Monjoi  naar het immer mooie Cadeques voor een koffie, het is een certitude. Onderweg was het reeds vanuit de hoogte genieten van de vergezichten met het mooie kleine witte badstadje badend in het wassende water. Langs de kust en het Casa Museu Salvador Dali naar Port Lligat, bewondering van de nieuwe wijk in aanbouw en dan Cap de Creus, door de poort van het verboden jachtterrein om dan uiteindelijk helemaal vast te lopen. Enige discussie en twijfel over de te volgen weg bleef niet uit. De echte gids-gps- avonturier wordt dan steeds wakker in Theo en via het diepe dal loodste hij de lotgenoten naar El Port de la Selva, dan werden alle zeilen bijgezet en waren we ei zo na nog net op tijd in Rosas voor de maaltijd. Het vat was echter helemaal af na deze zware tocht.

Dinsdag 12 april 2022: vm  43,46 km ,  892 hm

Jos nam de rol van Theo als gps ter harte, Theo moest immers zorgen voor het onthaal van de familie. Buiten was het grijs, een onstuimige Middellandse zee toonde de mooiste schuimkopjes. Via de dolmen fietsten we naar de windmolens en naar Puig Alt. Het was koud op de plek waar ooit de molens gedraaid hebben en er werd dus niet al te lang halt gehouden. Via El Buli (tenminste de nieuwe versie van dit beroemde restaurant)  en nadat we enkele foto’s van het gerenoveerde gebouw en de branding hadden gemaakt, ging het terug naar Rosas voor een koffie en een bezoek aan Jackie ’s fietsenmaker. de eerste binnenbanden waren al gesneuveld en een neiuw exemplaar in de rugzak is steeds een geruststelling;  En wie kwamen we in de smalle steegjes tegen, jawel pater familias Theo en zijn gevolg, straf toch!

Na de koffie hebben we nog wat mooi mtb parcours in Rosas gereden, terug door de rivier waar Theo ons de eerste dag al door geloodst had en verder in de omgeving van El Mas Oliva, langs mooie olijfgaarden. Met minder dan 40 km konden we immers niet thuiskomen. Met 43 kilometer op de teller was het doel  alsnog gerealiseerd.

Namiddag werd er genikst, gerust, gelezen, gehangen, iets gedronken,  enz. kortom een rustig moment en dat mag zeker op vakantie

Woensdag  13 april 2022:

VM: Bezoek Castelli de la Trinidad:

De weerman had regen voorspeld, de lucht was grijs en zodoende werd beslist om niet te fietsen maar een stukje cultuur op te snuiven door een bezoek te brengen aan wat lange tijd een vervallen ruïne was, grijs en saai aan de buitenkant, slechts bereikbaar na heel veel trappen. Een flinke wandeling naar de overzijde van Rosas was wel de voorwaarde. De inspanning loonde zeker de moeite. Voor een habbekrats mochten de gepensioneerden binnen om er te genieten van een mooie brok geschiedenis in een schitterend gerestaureerde locatie en met gratis panorama vanop het dak van het gebouw.

Queréis ver unas vistas espectaculares de una de las bahías más bellas del mundo?.                          Visitad el Castillo de la Trinidad que corona la punta de la Poncella por encima del faro de Roses. Esta construcción militar, que data del año 1544 (s. XVI), fue edificada bajo el reinado del emperador Carlos I, como complemento esencial de la Ciutadella. Tiene forma de estrella de cinco puntas, con aristas angulares pronunciadas para defenderse de los proyectiles enemigos. Sus dimensiones son bastante considerables y sus muros miden más de dos metros de grueso. Tenía tres terrazas para baterías de cañones, obuses o morteros a diferentes alturas para defender el puerto y la costa. Su guarnición era de doscientos hombres como máximo. Todo el conjunto es un ejemplo extraordinario de una fortaleza de artillería de costa.

NM 24.43 km,  266 HM

De voorspelde regen bleef uit en stilzitten was geen optie. We gingen in de namiddag voor een bescheiden ritje, een vlak ritje langs de lokale mtb-  en grindpaden richting Palau Saverdera met heerlijke vergezichten over de vruchtbare vlakte  om dan plots in een onbewaakt moment  een mooi stukje natuurschoon te vinden namelijk La Gorga de la Timba. Voor de meeste een totaal nieuwe ontdekking al dacht Jackie één en ander ooit eerder gezien te hebben.  Of Gordon en Senne er toen ook nog bij waren, was voor de meesten niet zo duidelijk. Een beetje plagen moet toch kunnen , niet dan…

Voor de liefhebbers:

La gorga de la Timba (Palau-saverdera) està situada en el curs del rec del mas Oriol, entre el camí que connecta l'avinguda de la piscina amb la urbanització del Mas Isach i la sureda del Bach. Després d'uns dies de pluja, a la part central de la gorga hi ha uns dos metres de fondària. La bassa està limitada per l'esquerra (oest) per un espadat, una timba, que li dóna el nom. L'aigua entra a la gorga després de passar per sota d'una roca que, antigament, s'havia fet servir com a trampolí. La gent gran de Palau-saverdera recorda que, durant la seva joventut, s'havien anat a banyar molt sovint en aquesta gorga

Donderdag 14 april 22:  VM en NM: 82.82 km,   575 hm

VM : laatste dag, de tocht begon met grindwegen en paadjes in de buurt van Rosas zelf, het was proberen en hopen, we vielen van de ene verrassing in de andere, tussen de vele olijfgaarden is er lokaal heel wat te fietsen en te ontdekken.  Via Palau naar Villa Juiga,  langs cross- en mtb parcours en dan een mooie klim met zicht op een burcht ruïne en een steen groeve. Het bijhorende klimwerk mocht er zijn.  André, onze gastrijder,  trok zijn ketting vast op het meest steile stuk, Theo snelde hem ter hulp om zijn zwaar vehikel omhoog te krijgen, van broederliefde gesproken.  En na de klim komt de afdaling, What goes up, must go down, en zo kwamen we terecht op de macadam voor enkele kilometers vrije val naar Villa Juiga. De vrije plekken op het zonovergoten terras van de lokale kroeg nodigden keihard uit om iets te gaan drinken. De zon scheen en  het Pintje Estrella smaakte heerlijk net als de portie olijven. In alle rust werd nog wat genoten van de Spaanse zon in een helblauwe lucht die we morgen zouden achterlaten. De terugrit ging door de vlakte van Els Estanys naar het hotel voor het laatste middagbuffet.

NM:  Jos, Jackie en Guido hadden nog iets in de tank en in de fietsbatterij. Een vlak ritje als afsluiter, langs El Cortalet, het natuurdomein waar ooievaars thuis zijn naar San Pere Pescador  om er een koffietje te drinken op een terrasje. Dan via het Spaanse fietsroutenetwerk richting Castello d’ Empuries , een parcours waar gravelbikers zich helemaal zouden kunnen uitleven,  terug naar Rosas. Het was voor ons meteen de zwanenzang. Het fietsen in Rosas zat erop. De focus kon nu gelegd worden op de terugreis, al was het eerst toch nog even aperitieven en nog één maal aanschuiven aan het rijkelijk buffet.

Vrijdag 15 april ’22: 9.30 u. de terugtocht

Een vlotte terugreis, met voorspelbare file in Lyon, deels ontlopen door niet langs de tunnel te passeren , zorgde ervoor dat we iets na middernacht op onze vertrouwde plek aankwamen.              Jos passeerde nog even langs de carwash alvorens het busje weeral netjes af te leveren, het vehikel had gedaan wat het moest doen, namelijk ons veilig en wel op en af voeren naar de Costa Brava.            

Het Spaanse avontuur zat er weer helemaal op.

Verslag: Guido