Rosas 2023

Rosas 2023

Zaterdag 9 april 2023.

Een vlotte heenreis, dat is het minste wat je kan zeggen, want midden in de nacht in La Douce France was het somtijds een kwartier wachten alvorens er weeral een auto ons passeerde. Ook bij het vertrek rond 19.00 u was er nergens drukte te merken. Stille zaterdag was heel stil. Na enkele pauzes en tankbeurten staken we in de ochtend de Pyreneeën, zonder sneeuw op de toppen, over en kwamen op Paasdag rond 10 u aan op onze bestemming. Zelfs het eerste plekje op de parking was vrijgehouden voor ons, de aanhangwagen zou er de hele week blijven staan. De begroeting in het hotel was als vanouds hartelijk, de kamers echter nog niet allemaal gereed. Tijd voor uitgebreide koffiepauze in de zon op het terras van het minigolfterrein. Ook een eerste Sangria was best te pruimen.

Dag 1:

Zondag/Paasdag: Namiddag: tijd voor een eerste rit. Een rustige opener van de week en dit terwijl de echte renners alles uit de kast haalden om Parijs-Roubaix te winnen. We reden onder het bruggetje aan de ingang van de vaargeul door  richting Villa Juiga via gravelwegen met mooie nieuwe klimmen en afdalingen op een terrein waar we het voorbije jaar ook al geëxploreerd hadden. De vele dolmen, aangeduid op de wegwijzers, lagen echter voor de e-mtb buiten bereik. Het was “allez et retour”, herhaaldelijk terug wegens privé of te hoog gegrepen (letterlijk). Het werd een zoektocht naar het eerste ultieme nieuwe plekje. De trend was gezet. De eerste 37 km zaten er op en in het hotel kregen de fietsen dit jaar een plekje in de feestzaal. Mathieu Vandepoel had inmiddels zijn wielermonument binnen.

Dag 2:

De eerste platte banden voor Guido waren een feit, de veelvuldige aanwezigheid van o.a. de Gaspeldoorn op het parcours was hieraan niet vreemd. De zon was al vroeg van de partij al was het buiten nog een beetje fris. Cadeques via Cala Montjoi en de gerestaureerde  hondenboerderij, officieel Mas Del Arbres, was de doelstelling van de dag en zo geschiedde.

Even voorbij de Mas Del Arbres liggen nog ruïnes van de Mas Llobetera, hier vonden we een schitterend nieuw mtb pad dat ons naar het wijnkasteel “Sa Perafita Celler Martín Faixó ” bracht. Vandaar ging het verder off-road naar beneden naar Cadeques langs de rivierbedding met de weekmarkt. Op het overvolle terras aan zee dronken we een fris biertje. Guido was inmiddels op zoek gegaan naar een extra reserve binnenband en vond deze in een fietsenverhuur bedrijfje. Op de terugweg had Theo nog iets in petto, een stuk weg dat we “nog ooit” zouden gedaan hebben, redelijk onherbergzaam maar toch. Er passeerden daar daadwerkelijk nog andere levende wezens. Drie Franse Mtb-ers met pech, derailleur in het wiel in the middle of nowhere, werden hier door technieker Theo gered. Jackie dook nog even in de struiken maar werd er even deskundig en zonder veel schade uitgeplukt. We slaagden er in om nog net op tijd in het hotel aan te komen en te genieten van het buffet. De Kiox gaf 41 km aan en 1103 hoogtemeters. Namiddag genoten we van de rust en van de cerveza.

Het was trouwens Paasmaandag.

Dag 3: 

Voormiddag 36 km, namiddag 37 km, samen 73 km en goed voor 1066 hoogtemeters

Op zoek naar de Timba van Palau Saverdera: gezocht maar niet meteen gevonden.

Vorig jaar hadden we het al in de verte gezien, El Castell de Quermançó, resten van een kasteel uit de XI-XIC eeuw,  gelegen op de top van een klif aan de rand van Vilajuïga, met twee ingestorte verdedigingstorens uit lang vervlogen tijden. De geschiedenis van het kasteel gaat immers terug tot 1078. Het was eigendom van graven in de regio Empúries.

Het was wat zoeken, klimmen en dalen, maar het was wel de moeite waard. Als volleerde toeristen reden we tot het hoogste punt en werden verrast met een mooie ruïne en met unieke  vergezichten. Van daaruit was het golvend langs stoffige gravelwegen terug naar de grote baan tussen Sant Père de Rodes en Vilajuiga om vandaaruit na een terrasje in de zon, voldaan terug te peddelen naar hotel Montecarlo ook al hadden we de Gorga nog niet gevonden,. 

Namiddag:

Op zoek naar de Timba van Palau Saverdera:  gezocht en wel gevonden.

Leen en Dominique, beide op een nieuwe e-mtb, zagen het helemaal zitten om met ons mee te gaan op ontdekkingstocht. Door de olijfgaarden via Pau naar Palau Salvadera naar de Gorga de la Timba. Ook het panoramisch zicht over de vlakte van Palau mocht niet ontbreken. De 100 dagen zonder regen lieten zich ook duidelijk zien aan de Timba die er maar droogjes bijlag. Na een dag regenen staat het water hier tot twee meter hoog, nu was er helaas geen water te bespeuren.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

Vervolgens ging onze tocht langs de gravelwegen door de vlakte van Palau naar Castello d’Empuries, een stadje dat altijd een bezoekje waard is. Na een terrasje met koffie en warme chocolademelk werd de terugtocht ingezet. Dominique en Guido slaagden erin om de rest van de groep nog even kwijt te spelen en dan bewijst het mobieltje weer zijn deugdelijkheid. Samen ging het langs de Muga terug naar Rosas.

Dag 4:

Cadeques via een officiële mtb-route. Zulke route bestaat wel degelijk al moeten de bordjes geweldig prijzig zijn in Spanje want markeringen vind je er nauwelijks.

Via de gekende wegen, langs de dolmen, langs Cale Montjoi, langs Mas Del Arbres, fietsten wij naar de rotonde, Rosas-Cadeques-El Port de La Selva. Op deze rotonde ligt er net voorbij de afslag Cadeques nog een stukje macadam dat al snel splitst en waar we eerder toevallig een schitterend beeld kregen van het witte stadje en bij uitbreiding van Cap de Creus. Helaas degradeerde de weg al snel naar onherbergzaam gebied en moesten we terug. Een tweede poging bracht ons wel precies waar we moesten zijn, op de plek waar de officiële mtb markering staat en waar een prachtige route naar Cadeques onder de wielen geschoven werd. Voor aanvang van deze route hadden we nog even kennisgemaakt met Jo, een mtb-er uit St-Kathelijne Waver. Hij kent de omgeving als zijn broekzak, sinds jaar en dag  toert hij er op zijn mtb rond en zijn bevindingen deelt hij op WicilocJo2860. Hij waarschuwde voor het technisch begin, een pittig stukje afdaling met behoorlijk wat keien maar eenmaal daaraan voorbij was het een enig mooi pad dat ons naar Cadeques bracht. Het mooie weer en het middaguur maakte dat er amper een vrije stoel te vinden was op het terras. Toch vonden we een plekje en bij een verkwikkend drankje verraste Jackie ons hier opnieuw, ditmaal als kenner van damesstrings. Theo daarentegen liet een heel ander geluid horen, hij gelooft in de re-incarnatie en ziet zichzelf terugkomen in de gedaante van een koe. Of de melkklier van dit nobel dier er iets mee te maken heeft is niet duidelijk. De Stringhistorie zou Jackie later in het hotel nog eens de slappe lach bezorgen.

De terugweg kon aanvangen, opnieuw onverhard en een beetje onder invloed. 48 km stonden op de teller bij aankomst in het hotel waar het tijd was om de inwendige mens te sterken.      De namiddag leende zich uitstekend voor rust op het terras. Een kwestie van gezond evenwicht tussen het nuttige en het aangename.

Dag 5:

La Selva de Mar, een mooi dorpje waarvan de geschiedenis teruggaat tot het jaar 1068 maar dat bij ons vooral bekend staat omwille van zijn Blue Lagoon, officieel Font dels Lledoners, een watervalletje gevoed door hemelwater.

Romain, Gert, Dominique, Leen en Ronny hadden wel zin om ons te vervoegen naar dit mooie, stille dorpje ofschoon Gert en Romain het zouden moeten doen zonder de elektrische ondersteuning waarvan de rest van de groep wel kon genieten. Brigitte maakte de uitdaging nog wat mooier. Ze beloofde de nodige Sangria in ruil voor een foto “ in bloot gat” bij de Blue Lagoon. Theo gidste het hele gevolg langs de olijfgaarden naar de grote baan richting Cadeques en El Port de la Selva om dan zo snel als mogelijk terug de natuur in te duiken en via de gekende gravelroute af te zakken naar La Selva de Mar. Ook hier lieten zich de gevolgen van de langdurige droogte opvallen. Geen waterval meer, geen druppel stromend water en enkel wat oud water met eendenkroos tussen de rotsblokken, hetgeen niet meteen uitnodigde voor een naaktfoto en zodoende zou de verhoopte portie Sangria uitblijven.

Vanuit La Salva de Mar ging het via een stevige klim en dito afdaling naar het terras in El Port de la Selva voor warme chocolademelk, verse fruitsap en voor Ronny een fris pintje bier. Dit laatste had hij meer dan nodig om op de terugweg de pijn in zijn schouders en armen te kunnen verbijten vermits hij de afdaling op de stenen en de gravel moest doen met zijn speed pedelec zonder vering. Wat had hij afgezien. Het vervolgend stukje terugweg ging langs verharde weg tot aan de gekende rotonde alwaar besloten werd om via de hondenhoeve, La Mas Del Arbres en de gravelwegen naar Montjoi af te zakken naar onze vertrouwde plek op het strand van Santa Margarida. 44 km en 1077 hoogtemeters zaten erop, ook voor de mannen zonder motor.

Namiddag was een vrije namiddag waarbij ieder zijn eigen ding deed, wat rusten, zalig niksen, wat wandelen, wat shoppen. Theo hield het echter bij voorbereidend ontdekkingswerk  voor de rit van de volgende dag.

Dag 6:

Dag van de Olijfgaarden 

Deze dag stond niet alleen in het teken van de mooiste boom namelijk de olijfboom, een boom uit de olijffamilie Oleaceae, circa zesduizend jaar geleden verspreid vanuit Klein Azië naar Palestina en vandaar naar gebieden rond het oostelijk deel van de Middellandse Zee maar deze dag stond eveneens in het teken van de ontdekking van een nieuwe route waarbij Theo zijn Colombusiaanse genen volledig tot hun recht kwamen.

Deze ontdekkingsreis in de omgeving van Palau en de buurt van Mas Bosca loodste ons door de allermooiste olijfgaarden en rustige wegen afgeboord met stenen. Na een 30-tal km genieten van al wat moeder natuur te bieden had eindigde deze rit dicht bij de pier, op het terras van de Belgische fietsverhuurder waar Odette en Zita de zoveelste kruik Sangria soldaat hadden gemaakt en wij ons tegoed deden aan een echte Belgische Chouffe. De vriendelijke eigenaar wist te vertellen dat hij een afspraak had met Giant en in de toekomst echte e-mtb’s ging voorzien om te verhuren. Tussendoor wist hij helemaal gratis en voor niks nog enkele schroeven vast te draaien aan de fiets van Guido waardoor het gekraak aan zijn stuur opnieuw verdwenen was. Terug in het hotel aangekomen was het plots geen rustige middag meer, het leek één groot kalkoenenkot nu men er een ganse bus hoogbejaarde kwetteraars had losgelaten.

Namiddag

Doordat er nog voldoende batterij over was na de rustige voormiddagrit werd besloten om nog een vervolg te breien aan al dat moois. Theo zat met plannen die in de voormiddag toch niet helemaal vorm hadden gekregen , bovendien zat er nog een stuk route verborgen in de buurt van Mas Bosca en Mas Fumats dat hem niet gerust liet. De zoektocht zou uiteindelijk het nodige resultaat opleveren, het jagerspad met veel lege cartouche hulzen zou leiden naar een paadje waar de fiets zo nu en dan wel moest geduwd en gesleept worden maar een pad dat de cirkel uiteindelijk rond zou maken. Theo zijn geluk kon niet op. De ontdekking had een bijna-orgasmisch niveau gehaald. In zijn achterhoofd was  hij al bezig met het nodige knip en plakwerk en zodoende is er in Rosas een nieuwe mtb route geboren die waarschijnlijk de Via Oleacea gaat heten, de olijfroute.

De ganse rit, voor en namiddag samen was goed voor 52 km en 1000 hoogtemeters. Maar het was vooral heel mooi scheppingswerk dat we gezien hadden.

Dag 7:

Hotel Montecarlo

5.00 u in de ochtend: Geen trompetgeschal maar de sirene van het brandalarm luidde de laatste actieve dag in. Theo was als eerste beneden in de inkomhal, Jackie ging ook een kijkje nemen, Guido hield het bij een kijkje op de gang en door het raam naar buiten. Al vlug bleek dat er geen echt gevaar dreigde en mocht iedereen nog even wat snoezen. Later zouden we vernemen dat één van de hotelgasten een loopje had genomen met het rookverbod.

De rit van de dag: 49 km, 939 hoogtemeters. Onverhard of toch bijna, via de olijfgaarden en Mas Fumats naar wat ooit de geitenboerderij was en zo verder richting El Peni naar de vertrouwde single track die ons naar de rotonde zou voeren om dan, en dit keer zonder zoeken of omwegen, verder naar waar de mtb route een tweesprong maakt en de keuze laat tussen Cadeques of El port de La Selva. Ditmaal werd het El Port de la Selva. En het werd een schitterende keuze. Hier kwamen we zelfs heel wat mtb-ers tegen die echter de weg in de andere richting reden. Gravelwegen voerden ons naar beneden met onderweg schitterende vergezichten van idyllische baaien, azuurblauwe zee en blauwe hemel, witte schuimende golven. We trokken verder langs de kust. De Cala Tamariua werd een naam om niet meer te vergeten. Verderop via Punta de la Creu kwamen we in de haven van El Port de la Selva terecht. We hadden na zoveel jaren dit vissersdorp op een totaal andere manier ontdekt. Op het terras genoten we nog na met een warme choco om nadien verhard terug naar het wijnhuis te fietsen. Hier namen we de nieuw ontdekte mtb-route in tegengestelde richting hetgeen toch wel wat bijkomende hindernissen maar ook enkele mooie foto’s opleverde. Via de hondenboerderij werden de gravelstroken een eind gevolgd tot op zeker moment de ontdekkingsdrang van Theo weeral zodanig groot werd en er finaal afgeweken werd van het oorspronkelijke pad. Het leek niet meteen de beste keuze. Het werd nog heel wat duw en sleurwerk om een zeer mooie rit te beëindigen maar goed, wie niet waagt, niet wint en hadden we de voorbije zeven dagen niet zoveel moois ontdekt door nu en dan eens van de vertrouwde weg af te wijken? Inderdaad! Maar het was mooi geweest, met vele nieuwe ontdekkingen en geen averij buiten de 3 lekke banden. De fietsen hadden het wel zwaar te verduren gehad.

Na een stevige maaltijd werd er rijkelijk Sangria geschonken op de 52-ste huwelijksverjaardag van Jackie en Lieve en de verjaardag van Guido, terwijl de Tramontana te keer ging met witte golven, opstuivend zand en boven zee opspattend water. Terwijl we op het terras van de minigolf zaten kwam zelfs één of ander paneel naar beneden. Het kon echter de pret niet drukken. We hadden een mooie fietsweek afgesloten. Het huwelijksfeest ging na het avondeten nog verder wanneer Jackie met pretoogjes zijn bruid ten dans vroeg.               Al de andere aanwezigen zagen dat het goed was.

Dag 8:

De terugreis:

Terwijl de zon al snel hoog stond werden de fietsen in de aanhangwagen gestopt, net als de valiezen. De laatste rekeningen werden vereffend en de terugtocht kon beginnen. Hoe hard ieder zijn best deed om wat warmte mee te brengen naar het eigen landje, helaas het mocht niet baten. Toen boven in de Ardennen een dichte mist ons nog verraste, wisten we dat de dikke jas nog niet weg mocht en dat het nog wel wat wachten zou zijn op de echte lente.

Inmiddels was het middernacht. Moe maar voldaan hunkerde elkeen naar zijn eigen bed.