Stoneman Arduenna sept 2022

Niet alleen berglanden als Italië, Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland hebben een Stoneman, maar ook België: de Stoneman Arduenna

3.900 hoogtemeters, 176 kilometer, adembenemende vergezichten. De Stoneman Arduenna is het exclusieve mountainbikeavontuur van Roland Stauder in België. “De Stoneman is een uitdaging, maar dan zonder wedstrijdstress”, dat is de filosofie.

Op het Stoneman circuit met 8 checkpoints, Malmedy, Hohes Venn, Bütgenbach, Herresbach, Maspelt, Ouren, Grüfflingen en Born, kan men zich verwachten aan veel bospassages, single trails, klimmetjes met karakter en avontuurlijke afdalingen. Tussen het Signaal van Botrange en het Drielandenpunt in Ouren zijn er ook indrukwekkende panorama's en unieke landschappen.

Eens deelgenomen aan de Stoneman Arduenna mag men zich een "Hero" noemen.

Hier volgt het verhaal van 5 terrilhackers, 5 “heros” sinds 10 september 2022.

We hadden er maanden lang naar uitgekeken, de Stoneman Arduenna, het mountainbike hoogtepunt van 2022. En eindelijk was het zover, de datum waarop uiteindelijk iedereen kon, stond geprikt. Op  8, 9 en 10 september zou het gebeuren.

Dag 1:

Ovifat – Schönberg: 48.08 km  1093 m stijgen, 1176 m dalen; 2u 43 op de fiets

Bijeenkomst als vanouds aan de Driesweg. Theo, Joske, Jackie, Johan, Guido en Gaston waren op de afspraak. Fietsen op de fietsendragers, bagage checken, inladen en we waren vertrokken. Al heel snel, na amper enkele kilometers, werd het gezelschap geconfronteerd met een mogelijke Corona besmetting. Niemand had er op dat moment aan gedacht dat dit ellendig virus nog roet in het eten zou kunnen strooien. Goddank gaf de zelftest uitsluitsel en kon de weg verder gezet worden naar onze startplaats in Ovifat. Joske had hier immers parkeerplaatsen gereserveerd bij zijn schoonbroer zodat de auto’s gedurende de komende 3 dagen veilig bewaard waren.

De boterhammetjes werden bovengehaald en de gietende regen spoelde de lucht en de wegen schoon. Eénmaal de bui voorbij sprongen we op onze fiets en van regen zou er die dag geen sprake meer zijn. Op nauwelijks enkele honderden meters van het vertrekpunt zaten we op het juiste parcours dat met een duidelijk en een uniek Stonemansymbool werd gemarkeerd. En het dient gezegd, de markering was zeer goed. De route is perfect te rijden zonder gps maar we hadden Theo mee, de meest ervaren rot in het gidsen.

Langs brede paden, singletracks, snelle afdalingen en enkele beklimmingen die niet al te zwaar waren maar wel bezaaid liggen met wortels kwamen we aan op onze eerste controlepost in Bütchenbach. Gaston, onze vooruitgeschoven post en logistieke toeverlaat, had inmiddels een eerste tussenstop gevonden voorbij het meer. In Worriken werden de fietsen even aan de kant gezet en was het tijd voor een goei tas koffie.

Een stukje Ravel, een oude spoorwegbedding die ongevormd is tot fietspad, bracht ons terug in de natuur. Kilometers en hoogtemeters volgden doch zonder extremen en voor we het goed en wel in de gaten hadden, arriveerden we in Herresbach, onze tweede controlepost van de dag. Het was er even verbroederen en keuvelen met enkele wandelaars. Na de groepsfoto op de trappen van een ongewone houten constructie waren we weeral weg voor onze laatste kilometers van de dag. Al vlug zouden we na een lange afdaling in Schönberg aan de Our arriveren. Hotel Zur Alten Schmiede werd onze overnachtingsplaats. Gaston had de tuinslang al gevraagd en de fietsenstalling bezocht  maar eerst werd er in de zon op het terras geklonken op een geslaagde eerste rit. De grote pinten Stella Artois smaakten heerlijk.

Na een stevige maaltijd en een ontspannende avond met het Kweezespel, opgevrolijkt met de kruidenborrels van de heer des huizes, trokken we moe maar voldaan ons bed in. Na de fietsers konden de houthakkers toeslaan. Er werden dikke loofbomen gezaagd die nacht. Het gesnurk moet door heel Schönberg geklonken hebben. Johan die het te overweldigend vond, nam zelfs zijn matras onder de arm en zocht op de gang naar de rust en stilte. Het hele verhaal was goed genoeg om mekaar de volgende dagen flink te jennen.

Dag 2:

Schönberg-Sankt Vith: 72.07 km 2.213 m stijging, 2155 m afdaling; 4u26 op de fiets

Stevig ontbijt. Inpakken en bagage inladen. Afrekenen en hop, we waren vertrokken voor het tweede en zwaarste onderdeel van ons avontuur, met de meeste hoogtemeters meteen ook de langste etappe van deze driedaagse. De lucht zag wat grijs en het had een beetje gemiezerd maar het beloofde een droge voormiddag te worden.

Het eerste echt zware klimwerk zou snel volgen. Het leek een oneindige opeenvolging van steile beklimmingen waarbij Guido continu aan de staart van de groep zat te hijgen en te puffen. Na de steile stukken werden we meestal wel beloond met snelle afdalingen die ook vaak over singletracks gaan. Op zeker ogenblik werd er met de Duitse grens geflirt wanneer de hoge brug van Steinebrück gepasseerd werd en er even halt gehouden werd aan Vakantiecentrum de Boskar, een verblijf dat jaren open gehouden werd door een oud collega van Theo en waar Guido ooit verbleef tijdens een familievakantie.                                                                         De batterijvoorraden slonken zienderogen maar na de vele beproevingen kregen we als beloning wel een prachtig uitzicht bij de controlepost in Maspelt en een afdaling over een breed pad. Het meest zuidelijke deel van de Stoneman Arduenna begint bij Maspelt. Het uitzicht vanaf de top is uniek. Het stempelpunt bevindt zich net naast de kleine houten hut met een eigenzinnig ontwerp maar met een prachtige uitzicht over het dal. En het ging er steil omhoog, de boer met tractor en beerton moest alles uit de kast halen om boven te geraken en de wind, die blies hard, hetgeen sommigen deed hunkeren naar of tenminste denken aan de foil. Er werd verder koers gezet naar Ouren. Intussen boorde de zon zich regelmatig een gaatje doorheen het wolkendek. Gaston had zich tussentijds verdienstelijk gemaakt om een tussenstop te zoeken en te vinden op Camping Internationaal aan de oever van de Our. Hij stuurde zelfs het hele overzicht van beschikbare maaltijden door. Aangekomen in Ouren werd de dorst gelest en de pasta besteld. De zon deed nog heel even haar best doch de dreiging van grijze wolken werd alsmaar erger. In tussen tijd waren de batterijen aangesloten op het stroomnet. Wanneer het begon te regen en het meteen ook afkoelde en wij dus dachten om even binnen te gaan zitten om nog een tas koffie te drinken, kregen we meteen de wind van voor van de arrogante Hollandse uitbaatster. Met onze vuile kleren waren we niet welkom binnen, zoveel was duidelijk. Maar we zijn beleefde brave jongens en hebben meer polemiek vermeden. Meer nog, we zijn haar nog expliciet gaan bedanken voor de stroom. We hadden het toen nog niet in de gaten dat ze op de eindafrekening 10 € had aangerekend voor elektriciteitsverbruik. Die Hollanders toch, je bent altijd gekl**t. Maar niet getreurd, de batterijen hadden een extra boost gehad en we vertrokken in de gietende regen via de brug over de Our. Al snel stond een pittige beklimming te wachten waarbij we onze e-bikes en hun vermogen konden tonen aan een andere groep mountainbikers die op eigen kracht en bijna stervend zich omhoog hezen. Het controlepunt in Ouren ligt direct aan de Georges - Wagner - Brug over de Our. Snel daarna volgt een plaats met een rijke geschiedenis, het drielandenpunt met het Europese Monument, doch helaas het slechte weer deed ons afzien van een bezoek.                                                                                                De tocht verliep verder met behoorlijk wat modder, stevige hellingen en pittige afdalingen. Johan liet zich nog bijna verrassen door de afvoergoten in de wegen die er soms diep uitgespoeld bijlagen. Na enkele mooie passages volgde een mooie, lange en best steile singletrack afdaling richting de kasteelruïne van Reuland. In Burg Reuland waren lekkere taarten en èclairs te koop in de konditorei, aldus Johan die dit uit ervaring wist. Gaston had ze bovendien voorgeproefd doch de pasta van ’s middags was nog niet verteerd en dus werd besloten om het gebak met de auto mee te nemen voor na de rit. Zo geschiedde. Via een steile helling bereikten we de kasteelruines voor een blits bezoek. Theo gidste ons verder naar de volgende controlepost in Grüfflingen met pal ernaast een gedenkteken ter ere van korporaal Thorne. Op 21 december 1944 was hij de leider van een patrouille die tot taak had Duitse toepen uit hun ingegraven posities in een dicht bebost gebied te verdrijven. Hij liet hier helaas het leven. Inmiddels leken langzaam maar zeker onze batterijen ook het leven te laten. Theo’s batterij in flikkertoestand net als Joske, Johan moest zelfs al eens klimmetjes op eigen kracht doen wegens geen stroom meer en Guido reed in het rood. Enkel Jackie, die de vorige dag ook al getoond had dat hij van een andere planeet afkomstig is en nauwelijks stroom verbruikt kon de tocht verder zetten met de vingers in de neus. Hij had nog ruim overschot. Maar de finish was in zicht en na een zware rit reden we bedolven onder het slijk de stad Sankt Vith binnen waar opnieuw Gaston ons zou verwelkomen en waar hij opnieuw de waterslang en de fietsenberging geregeld had. Zalig om zo aan te komen, was de algemene conclusie. De fietsen werden gekuist, lijf en leden ontdaan van zweet en modder en het was tijd voor de aperitief en een lekkere amuse gueule. Het was de voorbode van een heerlijk culinair hoogstandje dat Theo geregeld had met het hotel PIP-Margraff, één van de betere etablissementen in Sankt Vith. Na het eten werd het Kweezespel terug bovengehaald en na een spannende strijd mochten Theo en Guido zich tot winnaars kronen. In het daaropvolgende spel waarin Jackie zich aan de zijde van Joske tactisch erg sterk toonde en deze laatste van een grote blunder behoedde, mochten zij zich de overwinnaars noemen. De slotsom was dan ook dat in feite iedereen winnaar was. Gezelligheid was alleszins troef. Het was tijd om te gaan slapen en uit voorzorg trokken Johan en Theo toch maar naar een aparte kamer zodat het gesnurk ongeremd zijn gang kon gaan.

Dag 3:

Sankt Vith – Ovifat: 57,98 km  1472 stijging, 1387 m daling, 3 u 38 op de fiets

Uitgebreid ontbijt met spek en eieren. Maar ook voor de rest was het een overheerlijk en ruim aanbod. Helaas er moest natuurlijk ook nog gefietst worden. Afrekenen en hop, we waren vertrokken voor de laatste rit die een heel rustige aanvang kende met eerst dalen en nadien een rustige klim. Even de regenjas uithalen voor een bui maar dan was het verder droog onder een grijze, dreigende hemel. De paden waren door de regen van ’s nachts wat vettiger en liepen wat zwaarder. Plots een schuivertje van Jackie met split, het was eens iets anders dan zijn gekende opwippertjes. Hij slaagde er evenwel in om te corrigeren.

Het landschap was bij aanvang totaal anders dan gisteren, met open weilanden en melkvee afgewisseld met bos,

Het ging gezapig verder tot aan de eerste controlepost van de dag in Born. Aan de rand van het bos was het tijd voor een fotosessie. “You rock” zou van ieder kiekje een apart beeld maken maar de “rock” was misschien beter “Rots” geweest want niet veel later kregen we een serieuze afdaling voor de voeten geschoven die begon met een reusachtige rotsblok en zich verder zette  tussen de blokken steen. Iedereen van de fiets en heel voorzichtig naar beneden.

Het ging rustig verder naar Malmedy met steeds weer mooie plekjes natuur, zonnestralen die in het bos vielen en gefilterd werden door de kruinen.. Een mens zou van minder lyrisch worden. Stilaan doken in de verte de herkenbare, slanke kerktorens van Malmedy op. We begaven ons naar het centrum van de stad, alle terrassen op het marktplein zaten vol. Zo bereikten we onze voorlaatste controlepost, naast de kathedraal van St. Peter, Paul en Quirinus. Voor vele mtb-ers is dit het officiële vertrekpunt. En wat voor start. Een gigantische klim met trappen. Wie de Stoneman hier begint moet van goeden huize zijn om niet meteen te stoppen. We sleepten ons naar boven, nu en dan toch even trappend doch gehinderd door een grote groep bikers en na deze calvarieberg volgde de afdaling richting Camping Du Moulin. Het was inmiddels middag en de warme soep en appeltaart met slagroom werden zeer gesmaakt. Johan en Guido tapten voor de zekerheid nog wat extra stroom, hetgeen op het einde van de rit kon ingezet worden om nog eens een versnelling hoger te schakelen. Na de korte middagpauze trokken we langs de Warche en de steengroeve richting Signal de Botrange. Nog één flinke klim om dan over te gaan naar lange stukken matig stijgen en dalen. Even voorbij het Natuurparkcentrum Botrange gingen de hemelsluizen open maar het kon ons niet deren. Er werd gewoon doorgereden naar het hoogste punt van het land op 694 meter boven de zeespiegel en meteen de laatste van de 8 controleposten. Door de zondvloed misten we nog bijna de digitale stempel en konden we niet genieten van het adembenemend uitzicht over de venen. In volle vaart ging het nu richting Ovifat. Het zou nog een mooi laatste stukje worden met op een gegeven moment in de verte het prachtige kasteel Reinhardstein. De regen was inmiddels wat gemilderd als we in Ovifat aankwamen en we op de smartphone mochten bevestigen dat de cirkel rond was. Johan loste een vreugdekreet terwijl de felicitaties van de organisatie binnenstroomde. We werden meteen opgenomen in de galerij der Bronzen Stoneman Helden. De eeuwige roem was een feit voor Joske, Theo, Johan, Jackie en Guido. En Gaston was onze held geworden, hij had enorm veel betekend voor ons.

In de garage van Valère trokken we propere en droge kledij aan. De fietsen verdwenen op de fietsendrager en het was wegwezen. Door de wegenwerken en vooral de gebrekkige omleiding waren we genoodzaakt om naar Hockai te verhuizen waar in een oeroud cafeetje de debriefing en de heildronk plaatsvond.

Er werd gedronken en geklonken op een fantastisch avontuur in een onnoemelijk mooi stuk natuur, op gezelligheid en vriendschap, op een veilige tocht zonder fysieke of materiële schade, op een droom die werkelijkheid was geworden en die voor herhaling vatbaar is.