Terrilhackers aan de Moezel: 12 tot 16 mei 2015

Het leek op de valreep nog even mis te lopen, een dubbele boeking in hotel Garni in Brauneberg zorgde tot dinsdag 12 mei 2015 voor spanning maar plots kwam het bevrijdend telefoontje van Booking.com. Er was een waardig alternatief gevonden en de eventuele kosten waren voor hun rekening, geen reden meer voor ongerustheid.

Woensdagmorgen 13 mei 2015:

9.00 u was afgesproken, en zodoende was iedereen tijdig op het appel. Valiezen de auto in, fietsen op de fietsendrager gebonden en hop, wegwezen.Het gehobbel op de autostrade deed de fietsenrek even kantelen, op de pechstrook werd het euvel verholpen en kon de reis rustig worden verder gezet.

De Gps stuurde ons zonder probleem naar de Dusemonderstrasse.

Het was wel even hilarisch toen we stopten aan een woning waarvan we konden vermoeden dat er nog wel wat werk aan de winkel was. Het bleek nochtans ons Gästehaus Jufferpanorama te zijn.

Een vriendelijke dame stelde ons al spoedig gerust dat we op het juiste adres waren en uit een eerste inspectie bleek al vlug dat binnen alles nieuw en netjes was. Claudia was de naam van onze gastvrouw en ze zou er alles aan doen om ons een aangenaam verblijf te bezorgen. Een opgave die achteraf meer dan geslaagd bleek.

De valiezen werden naar de kamers gebracht, terwijl onze gastvrouw de tafel buiten plaatste. In het meegereisde zonnetje werd de picknick verorberd. Het was de hoogste  tijd voor een eerste verkenningsrit in een idyllische omgeving.

Theo had zijn huiswerk als altijd voorbereid en de Mosel Panoramatour geprogrammeerd. Hij zou ons een eerste kennismaking aanbieden in een pakket van 51.7 km, gekruid met 1213 hoogtemeters.

De eerste rit bracht wat we er van verwacht en verhoopt hadden, via de wijngaarden ging het naar de heuvelrug met onderweg kapelletjes en kloosters, en tussentijds werden we getrakteerd op heerlijke vergezichten, viel de mond wel eens open bij schitterende panorama’s, werd elke klim beloond met beelden die nog lang op het netvlies gegrift staan. De kronkelende Moezel die zich als een slang door het landschap verplaatste, de beelden van de in aanbouw zijnde Hochmoselbrücke, een verbinding tussen de Benelux en het Rhein-Maingebiet. Op 158 meter hoogte zal er straks een 1,7 km lange nieuwe brug over de Moezel liggen. Een gigantisch stuk bouwkunst dat we van zeer nabij konden bewonderen net als de tunnel die op de brug zou aansluiten, Pluto’s gat, zoals Jos de ingang gedoopt had.

En na de eerste zware klimkilometers werden we uitgenodigd om op een grote familiebank tot rust te komen. Het was er om te blijven liggen, heerlijk. Maar helaas, de tocht was nog niet afgelopen en hier en daar was er enige drang naar een slok koffie. De Gps stuurde ons naar Bernkastel-Kues, een toeristisch stadje aan de Moezel, tussen de wijngaarden. 6.907 inwoners verdeeld over Bernkastel op de rechteroever en Kues op de linkeroever, zien hoe duizenden toeristen dagelijks het stadje aandoen. In het oude centrum, onder het toezicht van twee flinke beren, vonden we het terras en de koffie. Terwijl we, al slurpend aan onze koffie, de vakwerkhuizen uit de 17-de eeuw bewonderden, werden we getrakteerd op een regenbuitje. Het was maar van korte duur en kon de pret niet bederven. Van uit het stadje kregen we nog een prachtig stukje Moselsteig onder de wielen geschoven, de kilometers en hoogtemeters dikten aan. Stilaan werd het tijd om terug af te zakken naar de Moezel en over het vlakke terug te keren naar ons gasthuis. Douchen en dan naar de wintertuin voor een deugddoende maaltijd. En ’s avonds op de binnenkoer nog een glaasje wijnproeven voor het slapen gaan, een geslaagde dag zat erop.

Donderdag, 14 mei 2015, Hemelvaartsdag, hoogdag.

En Theo moet gedacht hebben dat op een hoogdag vooral de hoogtemeters van tel waren, hij zou ons over 66,5 km naar 1570 hoogtemeters gidsen.

Voor het zover was hadden we echter al kunnen genieten van een heerlijk ontbijt, met omelet, kaas en vlees, tomaatjes en aardbeien, kortom, ruime keuze en voor elk wat wils.

Opnieuw was het de Moezel, die de Eifel van de Hünsrück scheid, oversteken en hoogte zoeken via de wijngaarden. We zouden voor lange tijd de mooie loofbossen in duiken op zoek naar de vervulling van Jackie’s natte droom, de beklimming van de Haardtkopf, een bult van 658 meter hoog, gelegen in het Idarwald.

De kilometers werden verorberd en bij momenten was er enkel het geluid van vogels en  de piepende spiek van Herman, en voor de rest was het stilte, genieten van de stilte, van het landschap. Soms werd deze stilte doorbroken door Herman, als hij zijn muzikaal talent bovenhaalde en een of andere “ode an die Freude” liet weergalmen tussen de heuvels.

In Annenberg vonden we naast een kleurrijk Trabantje, een schitterend pad langs de het riviertje, de Farhnbach. Deze stevige klim zette ons alweer een heel eind op weg naar de Haardtkopf. Er zouden echter nog een paar stevige kuitenbijters volgen over alle mogelijke ondergronden tot we plots uit het bos kwamen en pal voor ons, twee immens hoge masten zagen staan. De top was bereikt. Geen mens was er te bespeuren, enkel twee nerveuze rondhuppelende konijnen deelden in ons geluk en in ons gehijg van de inspanning.

Het was inmiddels ruim 12 u, dus tijd om op zoek te gaan naar een broodje. Voor het zover was werden wij, vooral Jos toch, getrakteerd op een “te gekke” lange afdaling. De tellertjes neigden naar de 60 km per uur, de wielen rammelden over de kiezelweg.

Als extra toemaatje was er nog een heerlijk vergezicht over de Moezel, een plek waar menige foto werd gemaakt als mooie herinnering.

Aangekomen in Bernkastel ging het meteen richting broodjesbar, broodje boulet, broodje gezond en broodje kaas, koffie, koek en ijs. Het werd allemaal naar binnengespeeld en dit onder het goedkeurend oog van de vrouwen die er toevallig passeerden. Na de maaltijd staken we de Moezel over naar Keus om op korte tijd weer hoogte te maken, de kilometers begonnen alsmaar meer en meer te wegen. Doch “what goes up, must go down” en na een lange klim kwam er terug een mooie afdaling die ons tot aan de Wassertretstelle bracht, helaas zonder water. Jackie koelde zijn voeten dan maar in het lokaal riooltje. Dan ging het verder richting Braunberg. Als dank voor zoveel moois in de Rundtour durchs Ferienland Bernkastel , bracht Herman een ode aan het “vettig” lied. Na een flinke douche was het tijd voor een lekkere maaltijd in de kelder. Herinneringen aan het vroegere clubleven werden bovengehaald, want zo gaat dat als je een ex-praeses in het gezelschap hebt. De avond werd als gewoonlijk afgesloten met de planning voor de komende dag en dit bij een glas bier of moezelwijn.

Vrijdag 15 mei

De dag begon miezerig maar het mindere weer zorgde noodgedwongen voor wat extra rust na een toch wel zware dag. Een toeristisch uitstapje naar Bernkastel was geprogrammeerd en zo geschiedde. Na wat rondslenteren in kleine stegen met leuke winkeltjes en vakwerkhuizen hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijk stuk appelstrüdel met vanille-ijs en koffie. Het zonnetje had inmiddels de vochtige lucht opgedroogd en er werd weer hardop gedroomd van een ontspannend en bescheiden recuperatieritje.

Theo, zou wel weer iets moois op zijn gps gezet hebben, daar was iedereen van overtuigd. Het werd de Grafschafter Tälerweg bis Haardtkopf.

Ja, we zouden nog eens opnieuw richting de bult van gisteren fietsen maar langs een andere route. Dorpjes als Muhlheim, Burgen, Hinzlei, Veldenz lieten we voor wat ze waren om telkens toch weer onverhard tussen druiven of loofbomen te geraken. Opnieuw ging het langs de forellenvijver in Annenberg, waar we kennis maakten met gouwgenoten uit Tongeren, richting de zendmasten. Puffend en hijgend werd de Haardtkopf gehaald en de lange afdaling ingezet.

Een ommetje onderweg bracht ons opnieuw door een pittoresk landschap van loofbomen en kabbelend water, loodste ons verder naar de Wilhelmshöhe, 328 meter hoog met de Moezel aan ons voeten en in de verte een prachtig kasteel. Het deed ons hardop dromen van een volgende editie en daar moest op gedronken worden. We zakten af naar het terras aan het water, maakte er kennis met volk van Hechtel en dronken ons glas bier. De buit was echter nog niet binnen en opnieuw werd er nog een stevig stuk natuur bezocht aan de andere kant van Brauneberg. Het bosleerpad en het Joodse kerkhof waren onze laatste ontdekkingen van de dag.

De slotsom was uiteindelijk 44 km en net geen 900 hoogtemeters.

Om te recupereren kan dit tellen.

Het was tijd voor pasta bij de Italiaan die Claudia inmiddels voor ons gereserveerd had.

Zaterdag 16 mei 2015

Het was meteen de laatste dag van onze uitstap. We hebben een deal afgesloten met onze gastvrouw. For a few dollars more mogen we onze kamer en douche nog gebruiken in de namiddag.

Niks houdt ons tegen om nog een mooie rit te doen. Brauneberg-Klausen staat op Theo’s gps. Terug de Moezel over om te beginnen aan de eerste klim naar Monzel, van waaruit het echte werk kan beginnen.
We duiken het bos in en het lijkt even dat er aan de klim geen eind komt. In een mum van tijd stijgen we tot 444 meter hoogte. In de Schutzhütte Minheim wordt er even halt gehouden en dan gaat het in vrije val naar Klausen. Er vallen wat verdwaalde regendruppels. Wanneer Jackie even op zijn smartphone wil zien wat de voorspellingen verder aangeven, komt hij tot de pijnlijke vaststelling dat rugzak en “telefon” nog in de Schützhütte zijn achtergebleven. Hermans vehikel wordt  ingeschakeld en na een kleine try out in het verkeerde straatje vloog Jackie over en weer om zijn rugzak te gaan ophalen, in turbo stijl en aan een gemiddelde van meer dan 30  per uur. Bangelijk moet de afdaling geweest zijn.

Vanuit Klausen zou het via Osnann naar Noviand gaan waarbij klimmetjes en afdalingen mekaar opvolgden tot we plots aan de Lieser stonden, een bijriviertje van de Moezel. Nog even de brug over richting het Moezelterras in de Dusemonderstrasse. We trakteerden er onszelf op een goed stuk taart als volwaardige afsluiter.
We hadden immers opnieuw 902 hoogtemeters verzameld in een rit van 37 km. Het was tijd om te douchen, in te pakken en te vertrekken richting Zonhoven.
Zo werd een leuk Hemelvaart intermezzo afgesloten waarin we een 200 km schitterend landschap zagen en waarin we bijna 4600 hoogtemeters wisten te sprokkelen.
Dat dit echt voor herhaling vatbaar is, was de algemene teneur en wie ben ik om dit dan tegen te spreken.

Ons Claudia zal het graag horen.

Guido